Henryk Nitecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Nitecki

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1897 Kielce
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 1976 Halifax
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 Pułk Piechoty 5 Pułk Piechoty 36 Pułk Piechoty DOG „Kielce” Oddział II SG 2 batalion strzelców 52 Pułk Piechoty plac. wywiad. KOP nr 9 plac. wywiad. KOP nr 10 2 Brygada Czołgów → 2 Warszawska Brygada Pancerna
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu kierownik placówki wywiadowczej szef służby warsztatowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Henryk Wincenty Nitecki^[1], także jako Józef Zaremba (ur. 21 stycznia 1897 w Kielcach, zm. 22 kwietnia 1976 w Halifaksie) – oficer piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany pułkownikiem w 1966 przez Prezydenta RP na uchodźstwie.

Urodził się 21 stycznia 1897 w Kielcach. Po wybuchu I wojny światowej 1914 został żołnierzem Legionów Polskich, służył w 6 kompanii 6 pułku piechoty w składzie III Brygady, od 1915 w I batalionie 5 pułku piechoty w składzie II Brygady. W 1918 był internowany w obozie Szczypiornie^[2] .

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 służył w Milicji Ludowej jako dowódca kompanii, następnie dowódca i instruktor szkoły podoficerskiej batalionu, w tym samym roku był dowódcą 1 kompanii IV Warszawskiego batalionu zapasowego. W 1920 był dowódcą batalionu 36 pułku piechoty^[2] .

Od 1921 działał jako referent Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”^[2] . Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4]. Od 1923 jako oficer 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie był przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec na stanowisko oficera instrukcyjnego^[5][6]. W marcu 1926 został przydzielony z PKU Sosnowiec do macierzystego 75 pp^[7]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927^[8][9]. Od 1927 pełnił stanowisko kierownika placówki wywiadowczej Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego na Niemcy^[2] . W 1928 był oficerem 2 batalionu strzelców w Starogardzie^[10]. Od 1932 był dowódcą kompanii w 52 pułku piechoty w Złoczowie^[11]. Przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza został przydzielony do wywiadu KOP i pełnił funkcję kierownika placówki wywiadowczej KOP nr 9 w Czortkowie (od 9 czerwca 1933^[12] do 1935^[13]) oraz placówki wywiadowczej KOP nr 10 w Tarnopolu, podlegających szefowi Ekspozytury Nr 5 Oddziału II Sztabu Generalnego WP^[2] . Od 1935 w stopniu majora sprawował stanowisko II zastępcy szefa wywiadu KOP^[2] .

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowe objął także funkcję szefa Wydziału Wywiadu Wojennego (Wydział „Z”). We wrześniu opuścił Polskę i trafił do Rumunii, tam od 1940 pracował w Ekspozyturze „R" Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie. Został aresztowany, a w 1941 uciekł z osadzenia^[2] .

Wstąpił do ewakuujących się Polskich Sił Zbrojnych z ZSRR, w 1941 był referentem Ekspozytury „T" Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Jerozolimie. Następnie został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Służył w 2 Brygadzie Czołgów, w której od 1942 był dowódcą 9 kompanii warsztatowej, w 1945 był szefem służby warsztatowo-naprawczej, od 1945 dowódcą Oddziału Warsztatowo-Naprawczego w przemianowanej 2 Brygadzie Pancernej. Po wojnie był oficerem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w latach od 1947 do 1949^[2] .

Od 1949 przebywał w Kanadzie^[2] . Działał w organizacjach kombatanckich w amerykańskim Detroit^[14]. W 1966 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go pułkownikiem w korpusie oficerów piechoty^[15]. Zmarł 22 kwietnia 1976 w kanadyjskim Halifax^[2] [16].

• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1961, za zasługi w długoletniej pracy w polskich organizacjach byłych wojskowych w Detroit)^[18]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wykazy imienne całkowitej obsady oficerskiej oraz zmian stanu oficerów Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1933-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2019-02-16].
• Andrzej Pepłoński: Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza (1924-1939). W: Lech Grochowski[red.]: Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
• Henryk Nitecki. Muzeum Polskich Formacji Granicznych. [dostęp 2019-02-22].