Herkus Monte – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Herkus Monte

Herkus Monte, Kłajpeda
Wódz Natangów
Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 1225[1]
Data śmierci	1273[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Herkus (Henryk) Monte z rodu Montewidów (łac. Henricus Montemin, prus. Erks Mānts) – wódz pruskiego plemienia Natangów^[2] w czasie II powstania pruskiego latach 1260–1274. Zwyciężył krzyżaków m.in. w bitwie pod Lubawą.

Herkus Monte urodził się ok. roku 1225 i w młodości jako syn pruskiego możnego (nobilis) z Natangii został zabrany rodzicom i wywieziony przez krzyżaków do Magdeburga. Już jako młody chłopiec wykazywał talent w kunszcie wojennym, a także był nadzwyczaj pojętny i szybko uczył się nowych rzeczy. Młody Herkus opanował trzy języki: pruski, niemiecki oraz łacinę. W Magdeburgu zawarł także wiele znajomości m.in. zaprzyjaźnił się z magdeburskim rycerzem Hirzhalsem. Herkus został wychowany w duchu katolicyzmu i oddaniu Bogu. W katedrze magdeburskiej został ochrzczony przez arcybiskupa, imieniem Henricus Monteminus (pol. Henryk z rodu Montemidów), a kilka lat później zakończył naukę. Następnie powrócił do swojej pruskiej ojczyzny. Tymczasem w Prusach sytuacja była coraz bardziej napięta, a większość plemion przygotowywała się do powstania mającego raz na zawsze usunąć zakonników z ich ojczyzny.

Największe powstanie w historii Prus rozpoczęło się w 1260 r. Herkus powrócił do wiary w wielu bogów i stanął na czele armii pruskiej, która podeszła pod największą twierdzę krzyżaków na północy – Królewiec. Po wielu tygodniach Herkus tracił nadzieję na zdobycie twierdzy, a także został bardzo ciężko raniony podczas szturmu na miasto. Montemin zaczął wątpić w „przychylność” swoich bogów, a na uwadze miał także zasady katolicyzmu wpajane mu przed laty przez krzyżaków, z którymi bardzo się identyfikował. Wiosną 1261 r. naprzeciw niezorganizowanej, pozbawionej nowoczesnej (jak na tamte czasy) broni i zdemobilizowanej armii Herkusa Montego stanęła dwukrotnie liczniejsza armia krzyżacka. Herkus wykazał swój dowódczy talent i doszczętnie rozbił przeciwnika w bitwie pod Pokarminem (1261 r.). Prusowie mieli zwyczaj palenia żywcem jednego z ocalałych z bitwy wrogów^[3]. Wśród jeńców krzyżackich był przyjaciel Herkusa, z czasów pobytu w Magdeburgu – Hirzhals. Losowanie wskazało jako ofiarę dla bóstw właśnie jego. Monte nie mógł się z tym pogodzić i jako wódz, zażądał kolejnych losowań. Jednak kolejne losowania wskazywały na Hirzhalsa, który po trzecim losowaniu pogodził się ze swym losem i sam z opuszczoną głową udał się na przygotowany stos. Herkus musiał patrzeć jak jego przyjaciel płonie żywcem. Dwa lata później, w roku 1263 Montemin wyruszył z całą armią pruską na ziemię chełmińską. Wraz z dwoma zaprzyjaźnionymi wodzami Divanem (Barcja) i Skomandem (Jaćwież) wyruszył na ostateczną batalię z najeźdźcami. Herkus przez wiele lat zadawał bolesne klęski różnym europejskim oddziałom (m.in. czeskim, pomorskim, duńskim, polskim i niemieckim) które przybywały by wspomóc krzyżaków, dzięki czemu zyskał sobie sławę wśród samych Prusów i stało się o nim głośno w całej Europie. Prusowie zajęli cały kraj zakonny, a krzyżakom zostały ostatnie trzy twierdze: Chełmno, Elbląg i Toruń. W 1263 r. doszło do jednej z największej bitew w historii Prus. Wiosną 1263 r. pod Lubawą wojska pruskie zadały bardzo ciężkie straty wojskom krzyżackim dowodzonym przez mistrza krajowego Helmeryka von Würzburga (poniósł śmierć w czasie bitwy).

Krzyżacy przerzucili na ziemię chełmińską potężny garnizon ciężkozbrojny z Rzeszy Niemieckiej, a pozostałe jednostki krzyżackie zaszły Prusów od tyłu i pustoszyły niebronione ziemie. Ponadto pruscy możni wycofali swoje jednostki z armii Herkusa z obawy przed nadmiernym wzrostem jego potęgi, a także byli najzwyczajniej przekupywani przez krzyżaków, którzy nie mogli pokonać armii pruskiej w otwartej wojnie. Dodatkowo Montemina pogrążyła śmierć jego najlepszego przyjaciela i wielkiego sprzymierzeńca – Divana (zginął podczas bitwy pod Kowalewem). Herkus na czele garstki towarzyszy zaszył się w lasach Natangii i prowadził działalność partyzancką. W 1273 został złapany przez krzyżaków, którzy obawiali się go tak mocno, że najpierw go powiesili, a następnie dla pewności, że nie żyje, przebili ciało mieczem.

• Herkus Monte był inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza, który upodobnił tytułowego bohatera swojej powieści Konrada Wallenroda właśnie do Herkusa Monte^{[potrzebny przypis]}.
• Wielu znawców historii Prus nazywa Herkusa Monte „pruskim Braveheartem”. Przyrównują go oni do innego walczącego o niepodległość – sir Williama Wallace’a, którego w swoim filmie rozsławił Mel Gibson^[4].
• „Herkus Mantas” film fabularny, pełnometrażowy czarno-biały z 1972 roku, produkcji radzieckiej, zrealizowany w języku litewskim, w reżyserii Marijonasa Giedrysa, w Polsce znany pod tytułem „Wódz Prusów”^[5]. (Litwini uważają Herkusa za jednego ze swoich bohaterów narodowych).
• Imię Herkusa Monte nosi Uniwersytet Kłajpedzki oraz lokalna szkoła w Kamińsku.

• JerzyJ. Necio JerzyJ., Herkus Monte [online], jerzynecio.eu [zarchiwizowane z adresu 2016-08-05] .

• Internetowa wersja książki o Herkusie Monte autorstwa Jerzego Necio. jotde.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-23)].
• Szkoła Podstawowa im. Herkusa Monte w Kamińsku
• Herkus Monte, the hero of Old Prussians. history.skyforger.lv, 2012. [dostęp 2017-02-06]. (ang.).
• Alina Kuzborska: Narodowe konfiguracje postaci Herkusa Montego, w: Ewa Stryczyńska-Hodyl, Justyna Prusinowska (red.), Folklor Bałtyjski – dziedzictwo kulturowe i źródło w badaniach mitologii. muzeumolsztynek.com.pl, 2010. [dostęp 2017-02-06].