Hlińska Przełęcz (Tatry Wysokie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Hlińska Przełęcz pomiędzy Hlińską Turnią a Małą Koprową Turnią | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°10′17″N 20°02′54″E/49,171389 20,048333 |
Hlińska Przełęcz (słow. Hlinské sedlo, niem. Hlinskascharte, węg. Hlinszka-csorba) – przełęcz w słowackich Tatrach Wysokich w głównej grani odnogi Krywania. Dokładniej położona jest w północno-wschodniej grani Hlińskiej Turni, pomiędzy jej wierzchołkiem (2330 m n.p.m.) a Małą Koprową Turnią (2250 m). Jej stoki od zachodniej strony opadają do Doliny Hlińskiej, od strony wschodniej do Dolinki Szataniej, odnogi Dolinie Mięguszowieckiej. Jest rzadko używanym przejściem pomiędzy tymi dolinami, nie prowadzi przez nią szlak turystyczny. Nazwa przełęczy pochodzi od Doliny Hlińskiej[1].
Pierwsze znane wejścia:
- latem: Ernst Dubke, Hans Wirth i Johann Franz senior, 9 lipca 1905 r.,
- zimą: Stanisław Krystyn Zaremba, 1 stycznia 1935 r.[2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.