Ikarus 411 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane ogólne | |
Producent | |
---|---|
Premiera | 1994 |
Lata produkcji | 1994-1995 |
Miejsce produkcji | |
Dane techniczne | |
Typy nadwozia | niskopodłogowy autobus miejski klasy MAXI |
Układ drzwi | 2-2-2 |
Liczba drzwi | 3 |
Wysokość podłogi | 350 mm |
Silniki | |
Moc silników | 230 KM |
Skrzynia biegów | VOITH A3/4 |
Liczba przełożeń | 4 |
Długość | 11 000 mm |
Szerokość | 2500 mm |
Wysokość | 2665 mm |
Masa własna | 10 070 kg |
Masa całkowita | 16 300 kg |
Rozstaw osi | 5360 mm |
Wnętrze | |
Liczba miejsc ogółem | 89 |
Liczba miejsc siedzących | 20 |
Informacje dodatkowe | |
ABS | niektóre |
ASR | nie |
EBS | nie |
ESP | nie |
Klimatyzacja | niektóre |
Ikarus 411 – 11-metrowy, niskopodłogowy autobus z fabryki Ikarusa. Wyróżnia go brak tylnej szyby, mimo pionowo ustawionego silnika. Do Polski trafiły 4 z zaledwie sześciu wyprodukowanych sztuk (po dwa autobusy do Warszawy[1] i Bielska-Białej).
Historia modelu
[edytuj | edytuj kod]Oprócz wersji podstawowej powstawały odmiany. Wersja Ikarus 411.08 była produkowana z zakładach Ikarusa od 1995 roku, a montowana w zakładach montażowych MZA Warszawa. Ikarus 411.08 był jednym z pierwszych autobusów niskopodłogowych, przystosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych w Warszawie w 1995 roku.
Warszawskie Ikarusy 411 zostały w 2007 r. wycofane z eksploatacji z powodu braku części zamiennych. Obecnie jeden z nich – posiadający przed skreśleniem ze stanu MZA Warszawa numer taborowy 6530 – należy do Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej w Warszawie i dzięki staraniom tej organizacji został zarejestrowany jako pojazd historyczny. Autobus przeszedł remont przywracający go do dawnej świetności zorganizowany i przeprowadzony przez KMKM. Wóz dostał numer taborowy 6550.