Józef Drzewicki (nauczyciel) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Drzewicki

Data i miejsce urodzenia	14 marca 1846 Żołynia
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1892 Lwów
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Narodowość	polska
Stanowisko	nauczyciel

Józef Drzewicki (ur. 14 marca 1846 w Żołyni, zm. 20 lutego 1892 we Lwowie) – polski nauczyciel.

Urodził się 14 marca 1846 w Żołyni^[1][2][3]. Był synem Dionizego (wzgl. Dominika^[2]) i Honoraty z domu Dziurzyńskiej^[1].

W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę ludową^[1]. Według Józefa Stachowicza brał udział w powstaniu styczniowym 1863, za co został zesłany przez Rosjan na Syberię, po czym na łyżwach uciekł z Chin, a stamtąd na ziemie polskie^[4]. Kształcił się w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie 18 września 1868 zdał egzamin dojrzałości^[1][2][3]. Od 1868 do 1872 odbył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego o specjalności historii i geografii pod opieką naukową prof. Ksawerego Liskego^[1] i prof. Henryka Zeissberga^[3].

Został nauczycielem i od 1871 pracował jako egzaminowany zastępca nauczyciela w C. K. Wyższej Szkole Realnej we Lwowie^[1][3]. Uczył tam historii, geografii, języka polskiego, historii kraju rodzinnego^[5]. W roku szkolnym 1878/1879 w charakterze zastępcy nauczyciela został przeniesiony do C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie^[6][1][3]. Uczył tam historii, geografii, języka polskiego^[7][8][9]. 1 lipca 1879 zdał nauczycielski egzamin podstawowy w zakresie historii i geografii^[3].

Reskryptem C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia z 9 sierpnia 1881 został mianowany nauczycielem rzeczywistym w C. K. Gimnazjum w Sanoku^{[10][11][1][3]}. W szkole uczył geografii, historii powszechnej, języka niemieckiego, historii kraju rodzinnego oraz był zawiadowcą biblioteki^[12]. Reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 14 września 1884 został zatwierdzony stale w zawodzie nauczycielskim i otrzymał tytuł c. k. profesora^[13][3]. Do czasu wyjazdu z Sanoka pełnił mandat tamtejszej Rady Miejskiej^[14][15].

Reskryptem C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia z 24 sierpnia 1891 został przeniesiony z Sanoka do Lwowa i mianowany nauczycielem rzeczywistym w C. K. Wyższej Szkole Realnej we Lwowie^[16][17][1]. Był cenionym pedagogiem, uczniowie szanowali szczególnie jego wykłady historii polskiej^[1]. Poza pracą nauczycielską udzielał się w działalności obywatelskiej^[1]. Był delegatem Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego^[18]. Od założenia pod koniec lat 80. był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[19].

We Lwowie zamieszkiwał przy ulicy Zielonej^[20]. Zmarł 20 lutego 1892 w tym mieście w wyniku choroby płuc^[21]. Jego śmierć odbiła się echem w kołach oświatowych^[21]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie 24 lutego 1892 przy licznym udziale uczestników, w tym wielu swoich wychowanków^[20][1]. Był żonaty z Wandą Weroniką Drzewicką (córka Albina Pietraszkiewicza – adjunkta magistratu we Lwowie, zmarła w Sanoku 10 lutego 1889 w wieku 39 lat)^[22]. Jego matka zmarła w 1890^[1].

• Przemowa... na uroczystym wieczorku 12 września 1883 w 200-letnią rocznicę „Odsieczy wiedeńskiej”. Wydana staraniem uroczystość tę w Sanoku urządzającego komitetu (1883)^[23][24]
• Stosunek Polski do Niemiec aż do r. 1000 po Chr. Studyum krytyczne przez.. (1882)^[25]
• Stosunek Polski do Niemiec aż do r. 1000 wyłącznie po Chr. (dokończenie) (1883)^[26][27]