Józef Marcinkiewicz (ur. 1898) – Wikipedia, wolna encyklopedia
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 1 czerwca 1898 |
---|---|
Data śmierci | po 1956 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Józef Marcinkiewicz[a] (ur. 1 czerwca 1898 w Nieświeżu, zm. po 1956) – podpułkownik Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 1 czerwca 1898 w Nieświeżu, w ówczesnym powiecie słuckim guberni mińskiej, w rodzinie Edwarda[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[3][4][5]. W latach 20. był przydzielony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu[6][7][8]. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty[9]. W 1932 był oficerem 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce[10][11][12]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 80. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W marcu 1939 pełnił służbę w Oddziale Wyszkolenia Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisku kierownika referatu wyszkolenia piechoty[14] . W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[15].
Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do „odrodzonego” Wojska Polskiego i mianowany podpułkownikiem. 13 maja 1951 został aresztowany przez Główny Zarząd Informacji[16]. Należał do kilkudziesięciu oficerów fałszywie oskarżonych o stworzenie i działalność w organizacji dywersyjno-szpiegowskiej w Wojsku Polskim, a wytoczony mu proces polityczny związany był z głośną sprawą gen. Tatara. Po ciężkim śledztwie 23 lutego 1952 skazany na karę 12 lat więzienia[17]. W 1956 został zrehabilitowany[18].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1 października 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”[19]
- Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1938 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”[20]
- Medal Niepodległości – 3 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[22][23]
31 stycznia 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek i nie przyznał mu Krzyża Niepodległości[24].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 38.
- ↑ Akta rewizyjne w sprawie: ppłk Józef Marcinkiewicz, imię ojca: Edward, ur. 02-03-1898 r. w m. Nieśwież. [w:] Inwentarz archiwalny [on-line]. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-11-18]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 446.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 387.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 241.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 293.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 293.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 73.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 76.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 613.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 79.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 76.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 32.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki „26691”.
- ↑ Poksiński 1992 ↓, s. 114, 177.
- ↑ Poksiński 1992 ↓, s. 177.
- ↑ Raport komisji Mazura. wyborcza.pl. [dostęp 2016-01-30].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 121.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 418.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-14].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Jerzy Poksiński: „TUN”. Tatar-Utnik-Nowicki. Represje wobec oficerów Wojska Polskiego w latach 1949–1956. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07980-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-02].