Języki waskońskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2015-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Języki waskońskie – hipotetyczna rodzina językowa, która zajmowała duży fragment zachodniej części Europy, zanim została wyparta przez języki indoeuropejskie. Reliktami tej rodziny językowej są język baskijski, wymarły język akwitański, oraz wiele toponimów zachodniej Europy. Teoria języków waskońskich została stworzona przez niemieckiego językoznawcę historycznego Theo Vennemanna.

Gdy skończyła się ostatnia epoka lodowa, Waskończycy z obszaru dzisiejszej Hiszpanii i południowej Francji rozprzestrzenili się na prawie całą zachodnią Europę. Nadali oni nazwy rzekom, łańcuchom górskim itp. Nazwy te w większości przetrwały, kiedy języki waskońskie zostały wyparte przez języki indoeuropejskie. Wiele europejskich toponimów, pochodzenia których próżno się doszukiwać w językach indoeuropejskich, znajduje źródło właśnie w językach waskońskich.

Również dwudziestkowy system liczbowy w językach celtyckich, francuskim i duńskim wydaje się zapożyczeniem z języków waskońskich. Niektórzy językoznawcy uważają języki waskońskie za odgałęzienie języków dene-kaukaskich.