James Garfield – Wikipedia, wolna encyklopedia

James Garfield

Prezydent James Garfield w latach 70. XIX wieku
Pełne imię i nazwisko	James Abram Garfield
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1831 Orange
Data i miejsce śmierci	19 września 1881 Elberon (hrabstwo Monmouth)
20. prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 4 marca 1881 do 19 września 1881
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Pierwsza dama	Lucretia Rudolph
Wiceprezydent	Chester Arthur
Poprzednik	Rutherford Hayes
Następca	Chester Arthur
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

James Abram Garfield (ur. 19 listopada 1831 w Orange, zm. 19 września 1881 w Elberon (hrabstwo Monmouth)) – dwudziesty prezydent USA (od marca do września 1881).

James Abram Garfield urodził się 19 listopada 1831 roku w Orange jako syn farmera, Abrama Garfielda, i jego żony Elizy^[1]. Abram Garfield zmarł w 1833 roku i przyszły prezydent został z matką i czworgiem rodzeństwa^[1]. W wieku 10 lat pracował dorywczo przy budowie kanału w Michigan, natomiast do szkoły uczęszczał bardzo nieregularnie^[2]. W 1848 roku zatrudnił się jako stolarz przy budowie kanału Ohio, jednak już po roku musiał powrócić do domu ze względu na zły stan zdrowia^[2]. Rok później podjął naukę w Geauga Seminary w Chester, które było uważane za seminarium duchowne baptystów^[2]. Studiując, dorabiał jako woźny, a latem pomagał przy żniwach^[2]. W 1856 roku wstąpił na Williams College w Williamstown, a po jej ukończeniu został rektorem Western Reserve Electric Institute, gdzie wykładał filologię klasyczną, historię, filozofię, literaturę angielską oraz matematykę^[2].

Dzięki zdolnościom oratorskim i głębokiej religijności Garfield był uważany za zdolnego kaznodzieję^[2]. W tamtych czasach rozwinął się ruch ewolucjonizmu, który reprezentował m.in. brytyjski uczony John Denton^[2]. Garfield jako religijny naukowiec stanął z nim do pięciodniowej debaty, która była obserwowana przez około 1000 osób^[3]. Sukces przyszłego prezydenta zachęcił go do rozpoczęcia kariery politycznej^[3].

W 1859 roku został członkiem legislatury stanowej Ohio, a rok później uzyskał prawo do prowadzenia samodzielnej praktyki prawniczej^[3]. W czasie wojny secesyjnej zaciągnął się do wojska, gdzie w stopniu pułkownika służył w oddziale w Ohio^[3]. Brał udział m.in. w bitwach pod Middle Creek czy Shiloh^[3]. 11 stycznia 1862 roku został awansowany na generała brygady^[3]. Jesienią tego samego roku został wybrany do Izby Reprezentantów, jednak pozostał w czynnej służbie wojskowej^[3]. 19 września 1863 roku otrzymał awans na generała majora, a 5 grudnia, przeszedłszy w stan spoczynku, został kongresmenem^[4]. Jako reprezentant Partii Republikańskiej popierał Abrahama Lincolna, choć nie zgadzał się z niektórymi jego decyzjami^[4]. Po skutecznym zamachu na Lincolna prezydentem został Andrew Johnson, którego Garfield nie popierał i głosował za jego zdjęciem z urzędu^[4]. Skorumpowana administracja Granta nadszarpnęła popularność republikanów. Po wycofaniu się z życia politycznego Thaddeusa Stevensa Garfield, wraz z Jamesem Blaine’m, objął przywództwo w partii^[4]. W 1877 roku Garfield zasiadał w komisji, która weryfikowała wybór Rutherforda Hayesa na prezydenta^[4].

Na początku 1880 roku wygrał wybory do Senatu, jednak nigdy w nim nie zasiadł, bowiem 8 czerwca został kandydatem na prezydenta z ramienia Partii Republikańskiej^[5]. Na początku konwencji najpoważniejszymi kandydatami byli Ulysses Grant (kandydat „Stalwarts” – konserwatywnego skrzydła) oraz James Blaine (kandydat „Half-Breeds” – umiarkowanego skrzydła)^[5]. Po 30 głosowaniach żaden z kandydatów nie uzyskał wymaganej większości, a plasujący się na trzeciej pozycji John Sherman przekazał swoje głosy na Garfielda^[6]. Ten odmówił kandydowania, czym zaskarbił sobie poparcie większości delegatów i w 36. głosowaniu uzyskał 399 głosów^[6]. Kandydatem na wiceprezydenta został Chester Arthur^[6]. W głosowaniu powszechnym Garfield wygrał różnicą około 9 tysięcy głosów^[7]. Obaj kandydaci zwyciężyli w 19 stanach, jednak Garfield uzyskał 214 głosów w Kolegium Elektorów, podczas gdy jego rywal z Partii Demokratycznej, Winfield Hancock, uzyskał ich 115^[7].

Funkcję sekretarza stanu w jego gabinecie objął jego rywal o nominację prezydencką – James Blaine^[8]. Prezydentura Garfielda była krótka, zatem nie podjął on wielu inicjatyw^[8]. 21 maja 1881 roku Clara Barton założyła Amerykański Czerwony Krzyż i zaproponowała, by prezydent został jego przewodniczącym^[8]. Garfield odmówił, twierdząc, że ta funkcja należy się założycielce^[8].

Za czasów jego prezydentury wyszedł na jaw skandal korupcyjny, który dotyczył Departamentu Poczty^[8]. New York Times ujawnił, że Departament zawarł kontrakty, opiewające na 4 miliony dolarów, z politykami Partii Republikańskiej z zachodniego wybrzeża, aby szybko dostarczano tam pocztę^[8]. Mimo tego, poczta była tam niekiedy dostarczana jedynie trzy razy w roku^[8]. Prezydent żądał szybkiego ujawnienia i ukarania winnych, co przyspieszyło reformę administracji państwowej^[8].

 Osobny artykuł: Zamach na Jamesa Garfielda.

2 lipca 1881 roku na waszyngtońskim dworcu kolejowym Garfield został dwukrotnie postrzelony w plecy przez Charlesa Guiteau^[9]. Wcześniej Guiteau zabiegał u prezydenta o stanowisko konsula we Francji, lecz Garfield odmówił^[9]. Potem kilkakrotnie usiłował się dostać do Białego Domu, lecz został siłą z niego usunięty, co spowodowało chęć zemsty na prezydencie^[9]. Ranny Garfield spędził dwa miesiące w łóżku, podczas gdy lekarze bezskutecznie usiłowali zlokalizować kulę, która utkwiła w ciele prezydenta^[9]. 6 września, na własną prośbę, został przewieziony nad morze, wdała się jednak infekcja i James Garfield zmarł 19 września 1881 roku w Elberon^[9].

James Garfield poślubił swoją koleżankę z dzieciństwa Lucretię Randolph 11 listopada 1858 roku^[2]. Para miała siedmioro dzieci^[2].

• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)