Jan Łopuszański (polityk) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data i miejsce urodzenia | 10 czerwca 1955 |
---|---|
Zawód, zajęcie | polityk, prawnik |
Alma Mater | |
Stanowisko | poseł na Sejm X, I, III i IV kadencji (1989–1993, 1997–2005) |
Partia |
Jan Edward Łopuszański (ur. 10 czerwca 1955 w Gdańsku) – polski polityk, prawnik, nauczyciel akademicki, publicysta, poseł na Sejm X, I, III i IV kadencji, kandydat w wyborach prezydenckich w 2000.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku[1]. Studia rozpoczął na Uniwersytecie Gdańskim, następnie przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie ukończył w 1981 studia na Wydziale Prawa i Administracji. Działał w opozycji w czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, był doradcą „Solidarności” i „Solidarności” Rolników Indywidualnych. Pracował w tym czasie m.in. jako rdzeniarz i dostawca prasy.
Należał do założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, do 1993 przewodniczył radzie naczelnej tej partii. Zasiadał w Sejmie X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego i I kadencji z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. Ponownie został wybrany w 1997 z listy Akcji Wyborczej Solidarność. W 1999 odszedł z AWS i ZChN, tworząc sprzeciwiające się akcesji do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej ugrupowanie Porozumienie Polskie.
W lutym 1999 razem z innymi posłami PP zagłosował przeciwko ratyfikacji traktatu północnoatlantyckiego[2]. W wyborach prezydenckich w 2000 zdobył niespełna 1% poparcia (139 682 głosów), zajmując 8. miejsce wśród 12 kandydatów. Był popierany m.in. przez Narodowe Odrodzenie Polski oraz środowisko „Tygodnika Ojczyzna”.
W 2001 liczbą 14 355 głosów, z ramienia Ligi Polskich Rodzin został po raz czwarty posłem z okręgu radomskiego. Zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji do Spraw Unii Europejskiej. Do kwietnia 2002 zasiadał w prezydium klubu parlamentarnego LPR[3]. Następnie odszedł z klubu, a w styczniu 2003 współtworzył koło poselskie Porozumienia Polskiego[4]. W 2005 bez powodzenia startował do Senatu z ramienia tego ugrupowania w okręgu radomskim[5].
Działacz radomskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Został przewodniczącym Stowarzyszenia na rzecz Europy Ojczyzn, wykładowcą międzynarodowych stosunków politycznych w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu[6] oraz publicystą Radia Maryja i „Mojej Rodziny”. W 2021 został jednym z liderów ruchu Polska Jest Jedna, sprzeciwiającego się obowiązkowym szczepieniom przeciw COVID-19 oraz wprowadzaniu ograniczeń dla osób niezaszczepionych[7][8].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- O Unii Europejskiej i żołnierzach Gedeona (2003)
- Nadzieja Europy (2005)
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jego matka Janina z domu Klehr, urodzona w Krakowie w 1919, była urzędniczką. Ojciec Antoni Łopuszański, urodzony w Saratowie nad Wołgą w 1916, pracował jako inżynier w przemyśle okrętowym. W czasie studiów na Politechnice Warszawskiej związany z ruchem narodowym, w okresie II wojny światowej był żołnierzem wywiadu Armii Krajowej, a następnie Wolności i Niezawisłości.
Jan Łopuszański jest żonaty z Haliną, mają pięcioro dzieci: Antoniego, Annę, Piotra, Jana i Andrzeja.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Znani absolwenci. ilo.gda.pl. [dostęp 2015-12-29].
- ↑ Roch Kowalski, Łukasz Mężyk: Posłanka PiS 20 lat temu głosowała przeciw wejściu Polski do NATO. Dziś nie chce o tym rozmawiać. 300polityka.pl, 15 marca 2019. [dostęp 2022-02-26].
- ↑ Łopuszański opuścił prezydium LPR. wp.pl, 18 kwietnia 2002. [dostęp 2011-06-23].
- ↑ Koło poselskie trójkanciaste. wp.pl, 21 stycznia 2003. [dostęp 2011-06-23].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2011-06-23].
- ↑ Rafał Natorski: Czas na rachunek sumienia. naszglos.civitaschristiana.pl, maj 2011. [dostęp 2011-06-23].
- ↑ O nas. polskajestjedna.com.pl. [dostęp 2021-10-12].
- ↑ Antyszczepionkowcy tworzą nowy ruch. Wśród założycieli znane osoby. onet.pl, 27 września 2021. [dostęp 2021-10-12].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2011-06-23].
- Jan Łopuszański w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2011-06-23].