Jeremy Corbyn – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jeremy Corbyn

(2020)
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1949 Chippenham, Wiltshire
Lider opozycji
Okres	od 12 września 2015 do 4 kwietnia 2020
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Harriet Harman (p.o.)
Następca	Keir Starmer
Lider Partii Pracy
Okres	od 12 września 2015 do 4 kwietnia 2020
Poprzednik	Harriet Harman (p.o.)
Następca	Keir Starmer
Poseł do Izby Gmin z okręgu wyborczego Islington North(inne języki)
Okres	od 9 czerwca 1983
Przynależność polityczna	Partia Pracy (do 2024) niezależny (od 2024)
Poprzednik	Michael O'Halloran(inne języki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jeremy Bernard Corbyn (ur. 26 maja 1949 w Chippenham) – brytyjski polityk, w latach 2015–2020 przewodniczący Partii Pracy. Od 1983 deputowany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu wyborczego Islington North.

Jego rodzice poznali się podczas protestów przeciw hiszpańskiej wojnie domowej^[1]. Urodził się 26 maja 1949 roku^[2].

Ukończył Adams’ Grammar School w Shropshire, po czym przeniósł się do Londynu^[3]. Od młodości identyfikował się jako radykalny lewicowiec. Protestował przeciw apartheidowi w Południowej Afryce, polityce Izraela w Strefie Gazy, wojnie w Iraku, wzywał do osądzenia Augusto Pinocheta i walczył o prawa zwierząt. Jest wegetarianinem, nie pije alkoholu. Działa w Amnesty International, ruchu solidarności z Palestyną^[1], wiele lat należał do Kampanii na rzecz Nuklearnego Rozbrojenia^[2].

W 1983 roku został wybrany posłem do Izby Gmin jako reprezentant okręgu wyborczego Islington North(inne języki)^[2]. W głosowaniach parlamentarnych często zajmował stanowisko niezgodne ze stanowiskiem własnej partii (ponad 500 razy od 1997 roku)^[4], np. głosując przeciwko interwencji w Iraku. Jest zwolennikiem podniesienia podatków dla najbogatszych i korporacji, bezpłatnych studiów i nacjonalizacji kolei, opowiada się także za likwidacją brytyjskiego arsenału nuklearnego i skrytykował przyjęcie Polski do NATO jako naruszenie interesów Rosji^[5].

W 2015 roku został jednym z kandydatów na stanowisko przewodniczącego Partii Pracy. Początkowo kandydował, by nagłośnić bliskie sobie wartości, z czasem stał się jednym z faworytów do tego stanowiska, uzyskując w sondażach wysokie poparcie szeregowych członków Partii Pracy (53% w połowie sierpnia 2015 r.), przede wszystkim młodych. Przez swoich zwolenników jest porównywany do greckiego premiera Aleksisa Tsiprasa^[1] czy Clementa Attleego^[6][7]. W swoim programie jednym z głównych postulatów uczynił politykę dodrukowywania przez Bank Anglii pieniędzy dla celów socjalnych i stworzenie publicznego banku inwestycyjnego^[5].

Jego kandydaturę poparły związki zawodowe Unite the Union, UNISON, Communication Workers Union i inne^[1]. Do głosowania na Corbyna wezwał też prawicowy „The Daily Telegraph”, który uznał, że Partia Pracy pod jego przywództwem będzie łatwiejszym przeciwnikiem dla konserwatystów^[1], ponieważ może stać się zbyt lewicowa dla brytyjskiego elektoratu. Do głosowania przeciw Corbynowi wezwał były lider partii, Tony Blair^[5]. Te przewidywania nie sprawdziły się, bowiem od chwili, gdy Corbyn został przewodniczącym, laburzyści odnotowali największy wzrost członków partii od ok. 20 lat (do 380 tys.), a także wygrali wybory na burmistrza w Salford, Liverpoolu, Bristolu i Londynie (w tym ostatnim mieście Sadiq Khan jako pojedynczy polityk uzyskał największe poparcie w historii brytyjskiej polityki)^[8].

12 września zostały ogłoszone wyniki^[9] – Corbyn uzyskał 59,5% głosów (najwyższy mandat partyjny w historii) i został nowym przewodniczącym Partii Pracy. W ciągu swojego kilkumiesięcznego urzędowania Corbyn otworzył partię na środowiska lewicowe, co wyraziło się w gwałtownym wzroście liczby członków partii (z 300 tys. do 640 tys.). Polityka Corbyna spowodowała równocześnie narastanie konfliktu z klubem parlamentarnym, w którym znajdowali się działacze o wiele bardziej bliscy centrum. Parlamentarzyści Partii Pracy zarzucali liderowi brak zdolności do zdobywania szerokiego elektoratu i nieskuteczne działania w kampanii przed referendum nt. opuszczenia Unii Europejskiej oraz niejasne stanowisko samego Corbyna względem UE. Po przegranym referendum grupa posłów zrezygnowała z zasiadania w gabinecie cieni i zaczęła domagać się wymiany lidera^[10], a blisko 80% członków klubu parlamentarnego w niewiążącym głosowaniu opowiedziało się za zmianą lidera partii. tym samym uruchamiając procedurę przedterminowych wyborów w partii. Corbyn wystartował w przyspieszonych wyborach, ubiegając się o reelekcję^[11]. Jego kontrkandydatem był Owen Smith^[12]. Corbyn wygrał te wybory i utrzymał przewodnictwo w partii, zaś w przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2017 doprowadził do zwiększenia liczby głosów na Partię Pracy na skalę niespotykaną od 1945^[13].

W związku z niezadowalającymi wynikami Partii Pracy w przyśpieszonych wyborach w 2019, które dały Partii Konserwatywnej samodzielną większość, Corbyn został zmuszony do złożenia deklaracji o rezygnacji ze stanowiska przed kolejnymi wyborami parlamentarnymi^[14]. W kampanii wyborczej na nowego przewodniczącego na czoło wysunął się centrysta Keir Starmer^[15], który zdobył to stanowisko w partyjnych wyborach 4 kwietnia 2020^[16].

W październiku 2020 r. został zawieszony w członkostwie Partii Pracy po publikacji raportu EHRC (Equality and Human Rights Commission) dotyczącego antysemityzmu wewnątrz partii^[17].

W wyborach w 2024 był kandydatem niezależnym^[18] i ponownie uzyskał mandat^[19].

• Jeremy Corbyn, candidate for Labour Leader [online], Labour Party [zarchiwizowane z adresu 2015-09-10]  (ang.).
• Artykuł o Corbynie na stronie strajk.eu