Jerzy Stefański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Stefański (ur. 21 czerwca 1940 w Inowrocławiu^[1]) – polski duchowny katolicki, protonotariusz apostolski, profesor nauk teologicznych w zakresie liturgiki.

W 1965 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego w Gnieźnie. W latach 1969–1973 odbył studia specjalistyczne z liturgiki w Pontificio Istituto Liturgico Sant’Anselmo (Anselmianum) w Rzymie, uzyskał w 1974 roku doktorat na podstawie rozprawy Il concetto di Liturgia nelle opere di Johannes Pinsk. W 1988 habilitował się na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie rozprawy Sakrament chorych w reformie Soboru Watykańskiego II. Studium liturgiczno-teologiczne. W 2002 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych (książka profesorska: Modlitwy Eucharystyczne w posoborowej reformie liturgicznej. Kwestie redakcyjne)^[2]. W 2012 roku został obdarzony godnością protonotariusza apostolskiego^[3].

Od 1970 do 1973 pracował w Kongregacji ds. Kultu Bożego w Watykanie, a w latach 1984–1994 pełnił funkcję konsultora tejże kongregacji^[4].

Pełnił, w latach 2003–2011, funkcję kierownika Zakładu Liturgiki i Homiletyki Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu. Wcześniej był kierownikiem Katedry Teologii Pastoralnej, Liturgiki i Homiletyki Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego. Wykłada liturgikę w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie.

• Sakrament chorych w reformie Soboru Watykańskiego II: studium liturgiczno-teologiczne (1988)
• Liturgia dla każdego (1995)
• Liturgia w odnowie (2000)
• Sakrament chorych w dziejach i życiu Kościoła (2000)
• Modlitwy Eucharystyczne w posoborowej reformie liturgicznej: kwestie redakcyjne (2002)

• Katalog Biblioteki Narodowej