Jorge Lorenzo – Wikipedia, wolna encyklopedia

W treści tego artykułu od 2020-08 występują prawdopodobnie wyrażenia zwodnicze, co nie jest zgodne z zasadami przyjętymi w Wikipedii.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jorge Lorenzo

Jorge Lorenzo Guerrero w 2010 roku
Imię i nazwisko	Jorge Lorenzo Guerrero
Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	4 maja 1987 Palma de Mallorca
Sezon 2018
Seria	Motocyklowe Mistrzostwa Świata w klasie MotoGP
Zespół	Repsol Honda
Motocykl	Honda RC213V
Nr startowy	"99" (od 2009)
Partnerzy	Marc Marquez
Sukcesy
2006-2007: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (mistrz klasy 250 cm³) 2009: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (wicemistrz klasy MotoGP) 2010: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (mistrz klasy MotoGP) 2012: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (mistrz klasy MotoGP) 2013: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (wicemistrz klasy MotoGP) 2014: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (II wicemistrz klasy MotoGP) 2015: Motocyklowe Mistrzostwa Świata (mistrz klasy MotoGP) 2016:Motocyklowe Mistrzostwa Świata (II wicemistrz MotoGP)
Strona internetowa

Jorge Lorenzo Guerrero (ur. 4 maja 1987 w Palma de Mallorca) – hiszpański motocyklista ścigający się od sezonu 2008 w kategorii MotoGP w zespole Yamaha Factory Team. Trzykrotny mistrz świata Moto GP w sezonie 2010, 2012 i 2015. W sezonach 2006 i 2007 zdobył tytuł Mistrza Świata w kategorii 250 cm³ reprezentując zespół Fortuna Aprilia. W 2013 roku zdobył tytuł wicemistrza świata w Moto GP, natomiast rok później zdobył tytuł II wicemistrza w tej samej klasie.

Debiut Jorge w klasie 125 cm³ Motocyklowych Mistrzostw Świata nastąpił w roku 2002, podczas trzeciej rundy sezonu, o GP Hiszpanii. Szansę udziału w wyścigach Grand Prix otrzymał od ekipy Derbi. W pierwszym wyścigu Hiszpan nie był jednak w stanie zdobyć punktów. Pierwszy raz na punktowanej pozycji dojechał trzy eliminacje później, w GP Katalonii (był wówczas czternasty). W ciągu czternastu rund Lorenzo trzykrotnie jeszcze ukończył wyścigi na punktowanym miejscu (najlepiej spisał się podczas GP Brazylii, kiedy to zajął siódme miejsce). To pozwoliło mu zakończyć sezon na 21. miejscu.

W kolejnym roku startów Hiszpan był już etatowym kierowcą tej ekipy. Pierwsza połowa sezonu nie była jednak udana dla Jorge, który w ciągu ośmiu wyścigów tylko trzykrotnie ukończył zmagania, w tym dwukrotnie na punktowanej lokacie. Druga część okazała się jednak zdecydowanie lepsza. W tym czasie po raz pierwszy w karierze zwyciężył w wyścigu, a miało to miejsce w GP Brazylii. Po nieukończonym GP Pacyfiku, w rundzie na torze w Malezji, Hiszpan po raz pierwszy sięgnął po pole position. Wyścig ostatecznie zakończył na trzecim miejscu. Dzięki mocnej końcówce sezonu Jorge został sklasyfikowany na 12. pozycji w końcowej klasyfikacji.

Ostatni rok startów w najniższej klasie był najlepszy w wykonaniu Hiszpana. W tym czasie siedmiokrotnie stanął na podium, z czego trzy razy na najwyższym stopniu (podczas Grand Prix w Holandii, Czechach oraz Katarze). Poza tym Jorge dwukrotnie zdołał wywalczyć pierwsze pole startowe (podczas GP Katalonii i Kataru). Dorobek blisko dwustu punktów pozwolił Lorenzo ukończyć cykl zmagań tuż za podium, na 4. miejscu.

Po udanym sezonie w najniższej kategorii, Hiszpan awansował do klasy ćwierć-litrówek, w której podpisał kontrakt z japońską ekipą Hondy. Już w piątym podejściu, podczas GP Włoch, Jorge sięgnął po pole position. Dzień później nie był jednak w stanie pokonać swojego rodaka Daniego Pedrosy. W dalszej części sezonu Hiszpan jeszcze trzykrotnie startował z pierwszej pozycji, jednakże ponownie nie udało mu się zwyciężyć. Ostatecznie sześć razy stanął na podium, a w ostatecznej klasyfikacji zajął 5. pozycję.

W roku 2006 Lorenzo przeniósł się do włoskiej stajni Aprilia. Dwuletnia współpraca z Włochami okazała się niezwykle udana, gdyż Hiszpan stał się dominującą postacią w 250 cm³, sięgając dwukrotnie po tytuł mistrzowski. W obu sezonach jego największymi rywalami byli Włoch Andrea Dovizioso oraz reprezentant San Marino, Alex de Angelis. W tym czasie Jorge stanął 23 razy na podium, z czego aż siedemnaście na najwyższym stopniu. Poza tym aż dziewiętnastokrotnie zdobył pole position.

Po dwuletniej dominacji w średniej kategorii, Hiszpan dostał szansę startów u boku samego Valentino Rossiego, w japońskiej stajni Yamaha. Dzięki świetnie spisującym się francuskim oponom Michelin, Lorenzo sprawił sensację, startując aż trzy razy z pierwszej pozycji, w pierwszych trzech wyścigach w kalendarzu mistrzostw. Po pierwsze zwycięstwo sięgnął w trzecim podejściu, podczas GP Portugalii. Pomimo rewelacyjnego debiutu, w dalszej części mistrzostw Hiszpan nie radził sobie już tak dobrze. Począwszy od GP Chin Lorenzo często zaliczał upadki, a po ciężkim wypadku podczas GP Włoch, był zmuszony opuścić kolejną eliminację, rozegraną na hiszpańskim torze Circuit de Catalunya. Ostatecznie po pięciokrotnym stanięciu na podium, Jorge w klasyfikacji generalnej zajął 4. miejsce.

W drugim roku startów Lorenzo włączył się do walki o tytuł ze swoim zespołowym partnerem, Rossim. Między tą dwójką doszło do kilku bardzo emocjonujących pojedynków, z których częściej zwycięsko wychodził Włoch. Do historii przeszła już wspaniała walka pomiędzy nimi na torze w Barcelonie, gdzie na ostatnim zakręcie wyścigu Valentino wyprzedził Hiszpana. Lorenzo pomimo seryjnych miejsc na podium, kilkukrotnie jednak nie wytrzymywał napięcia rywalizacji i w konsekwencji z własnej winy nie ukończył czterech rund. Ostatecznie został sklasyfikowany na 2. lokacie, z dorobkiem 12 miejsc na podium, w tym 4 wygranych.

Sezon 2010 był mistrzowskim w wykonaniu Hiszpana^[1]. Jorge w pierwszych dziesięciu wyścigach siedmiokrotnie znalazł się na najwyższym stopniu. Drogę to tytułu ułatwiła mu kontuzja Valentino podczas GP Włoch, która wyeliminowała go z rywalizacji. Podobny los spotkał jego rodaka Daniela Pedrosę, który goniąc go w klasyfikacji generalnej doznał poważnego upadku podczas GP Japonii. Dzięki temu na kilka rund przed zakończeniem zmagań Lorenzo zapełnił sobie mistrzostwo. W trakcie sezonu siedmiokrotnie zwyciężył, uzyskując rekordową liczbę punktów w ciągu roku. Wyrównał również rekord szesnastu miejsc podium (w tym dwanaście z rzędu).

W 2011 roku nowym partnerem Lorenzo został Amerykanin Ben Spies. Sezon rozpoczął od drugiego miejsca w Katarze i zwycięstwa w Hiszpanii, potem do głosu zaczął dochodzić Casey Stoner. Jorge Lorenzo nie udało się obronić tytułu mistrza. Wygrał trzy wyścigi i dziesięciokrotnie stawał na podium. Sezon zakończył na drugim miejscu zdobywając 260 punktów i ostatecznie musiał uznać wyższość szybszego w tym sezonie Caseya Stonera.

W 2012 roku po niezwykle równej jeździe (nie schodził poniżej 2 miejsca z wyjątkiem GP Holandii, którego nie ukończył po zabraniu z toru przez Alvaro Bautistę, i GP Walencji na koniec sezonu) wywalczył 2 w karierze tytuł mistrza świata MotoGP^[2], wygrywając walkę o koronę z Danim Pedrosą.

Pechowo dla Lorenzo zakończył się 2013, Hiszpan podczas treningów przed TT Assen, zaliczył bardzo groźny upadek łamiąc lewy obojczyk^[3], to zdecydowanie utrudniło mu obronę mistrzowskiego tytułu. Po wylocie do Hiszpanii i przejściu operacji wstawienia tytanowej płytki, Jorge wrócił jeszcze na te same zawody. Jego heroiczna postawa i walka z bólem starczyły na zajęcie 5 miejsca, stracił jedynie 15 sekund do zwycięzcy. Idąc za ciosem postanowił wystartować w Grand Prix Niemiec na torze Sachsenring, gdzie chciał zminimalizować straty do lidera mistrzostw, Marca Marqueza.

W trakcie trwania 2 sesji treningowej Lorenzo po raz kolejny uległ groźnemu wypadkowi i wygiął wcześniej wstawioną tytanową płytkę. Nie mając większego wyboru zrezygnował z dalszego uczestnictwa w Grand Prix Niemiec, początkowo wykluczając udział w następnym wyścigu na torze Laguna Seca, jednak w ostatniej chwili on i jego rodak, Dani Pedrosa, który także zaliczył kontuzję obojczyka, zdecydowali się na start w Ameryce nie chcąc tracić więcej punktów do świetnie dysponowanego Marqueza. Walką do końca i nieustępliwością Jorge Lorenzo zachował marzenia o obronie tytułu do ostatniego wyścigu w Walencji, tam, po pasjonujących zmaganiach, zwyciężył przed Pedrosą i Marquezem^[4], to jednak nie starczyło i mistrzem świata został jego młodszy kolega z Hondy. W sezonie 2014 Lorenzo walczył wraz z Rossim i Pedrosą o wicemistrzostwo w królewskiej klasie, jednak zaprzepaścił swoje szanse po nieukończeniu ostatniego wyścigu, podczas gdy Włoch zajął 2. miejsce. W sezonie 2015 Hiszpan od początku sezonu mocno naciskał na Rossiego, by w ostatnim wyścigu w Walencji odebrać mu prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Sezon ten zakończył z siedmioma wygranymi wyścigami (Hiszpania, Francja, Włochy, Katalonia, Czechy, Aragonia, Walencja), tym samym zdobywając trzeci w karierze tytuł, przedłużając liczbę zwycięskich tytułów z rzędu w „królewskiej klasie” przez hiszpańskich motocyklistów.

* – sezon w trakcie

Rok	Klasa	Motocykl	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	Poz.	Pkt.
2002	125 cm³	Derbi	JPN	RSA	SPA 22	FRA 19	ITA 20	CAT 14	NED 16	GBR 13	GER 17	CZE 20	POR NS	BRA 7	PAC 9	MAL 20	AUS NS	VAL 22			21	21
2003	125 cm³	Derbi	JPN NS	RSA 24	SPA 15	FRA NS	ITA NS	CAT 6	NED NS	GBR NS	GER 21	CZE 12	POR 6	BRA 1	PAC NS	MAL 3	AUS 8	VAL 11			12	79
2004	125 cm³	Derbi	RSA 16	SPA NS	FRA 3	ITA 10	CAT 5	NED 1	BRA NS	GER 6	GBR 3	CZE 1	POR 3	JPN 7	QAT 1	MAL NS	AUS 2	VAL NS			4	179
2005	250 cm³	Honda	SPA 6	POR 10	CHN 9	FRA 5	ITA 2	CAT NS	NED 3	GBR 8	GER NS	CZE 2	JPN NS	MAL EX	QAT 2	AUS 3	TUR 4	VAL 2			5	167
2006	250 cm³	Aprilia	SPA 1	QAT 1	TUR NS	CHN 4	FRA NS	ITA 1	CAT 2	NED 1	GBR 1	GER 3	CZE 1	MAL 1	AUS 1	JPN 3	POR 5	VAL 4			1	289
2007	250 cm³	Aprilia	QAT 1	SPA 1	TUR 2	CHN 1	FRA 1	ITA 8	CAT 1	GBR NS	NED 1	GER 4	CZE 1	RSM 1	POR 3	JPN 11	AUS 1	MAL 3	VAL 7		1	312
2008	MotoGP	Yamaha	QAT 2	SPA 3	POR 1	CHN 4	FRA 2	ITA NS	CAT	GBR 6	NED 6	GER NS	USA NS	CZE 10	RSM 2	IND 3	JPN 4	AUS 4	MAL NS	VAL 8	4	190
2009	MotoGP	Yamaha	QAT 3	JPN 1	SPA NS	FRA 1	ITA 2	CAT 2	NED 2	USA 3	GER 2	GBR NS	CZE NS	IND 1	RSM 2	POR 1	AUS NS	MAL 4	VAL 3		2	261
2010	MotoGP	Yamaha	QAT 2	SPA 1	FRA 1	ITA 2	GBR 1	NED 1	CAT 1	GER 2	USA 1	CZE 1	IND 3	RSM 2	ARA 4	JPN 4	MAL 3	AUS 2	POR 1	VAL 1	1	383
2011	MotoGP	Yamaha	QAT 2	SPA 1	POR 2	FRA 4	CAT 2	GBR NS	NED 6	ITA 1	GER 2	USA 2	CZE 4	IND 4	RSM 1	ARA 3	JPN 2	AUS DNS	MAL	VAL	2	260
2012	MotoGP	Yamaha	QAT 1	SPA 2	POR 2	FRA 1	CAT 1	GBR 1	NED NS	GER 2	ITA 1	USA 2	IND 2	CZE 2	RSM 1	ARA 2	JPN 2	MAL 2	AUS 2	VAL NS	1	350
2013	MotoGP	Yamaha	QAT 1	AME 3	SPA 3	FRA 7	ITA 1	CAT 1	NED 5	GER DNS	USA 6	IND 3	CZE 3	GBR 1	RSM 1	ARA 2	MAL 3	AUS 1	JPN 1	VAL 1	2	330
2014	MotoGP	Yamaha	QAT NU	AME 10	ARG 3	SPA 4	FRA 6	ITA 2	CAT 4	NED 13	GER 3	IND 2	CZE 2	GBR 2	RSM 2	ARA 1	JPN 1	AUS 2	MAL 3	VAL NU	3	263
2015	MotoGP	Yamaha	QAT 4	AME 4	ARG 5	SPA 1	FRA 1	ITA 1	CAT 1	NED 3	GER 4	IND 2	CZE 1	GBR 4	RSM NU	ARA 1	JPN 3	AUS 2	MAL 2	VAL 1	1	335
2016	MotoGP	Yamaha	QAT 1	ARG NU	AME 2	ESP 2	FRA 1	ITA 1	CAT NU	NED 10	GER 15	AUT 3	CZE 17	GBR 8	SMR 3	ARA 2	JPN NU	MAL 6	AUS 3	VAL 1	3	233
2017	MotoGP	Ducati	QAT 11	ARG NU	AME 9	ESP 3	sezon w trakcie

• Oficjalna strona zawodnika. (ang. • hiszp. • wł.).