Juan Zaragüeta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Juan Zaragüeta Bengoechea (ur. 1883 w Orio, zm. 1974 w San Sebastián^[1]) – hiszpański, filozof, pedagog i ksiądz katolicki. Był wierny scholastycznej szkole filozoficznej z Louvain, ale działał też w obrębie innych odnawiających się nurtów katolickiego scholastycyzmu, takich jak fenomenologia^[2].

Maturę zdał w San Sebastián, a w 1898 wstąpił do seminarium w Vitoria-Gasteiz. W 1904 doktoryzował się w Papieskim Seminarium w Saragossie, gdzie jednocześnie studiował prawo. W 1906 wyjechał do Belgii, gdzie studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium. Kolejny doktorat uzyskał w Wyższym Instytucie Filozofii św. Tomasza z Akwinu. W 1908 powierzono mu katedrę wyższej filozofii seminarium w Madrycie, instytucji, w której z potem zajmował stanowiska wicekanclerza, prefekta studiów oraz rektora. W 1917 roku został mianowany profesorem religii i moralności w Wyższej Szkole Nauczania w Madrycie (Escuela Superior de Magisterio de Madrid). W tym ośrodku kierował od 1923 Katedrą Prawa i Ekonomii Społecznej^[1].

W drugiej połowie lat czterdziestych przeniósł się na Wydział Filozofii i Literatury Uniwersytetu w Madrycie (Katedra Psychologii Racjonalnej i Metafizyki), a następnie został powołany na stanowisko prodziekana. Pełnił też funkcję sekretarza wieczystego Królewskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych, przewodniczącego Sekcji Filozofii i Teologii Hiszpańskiego Stowarzyszenia Postępu Nauk i Hiszpańskiego Towarzystwa Filozoficznego, a także kierował Instytutem Filozofii Luisa Vivesa (Instituto Luis Vives de Filosofía) Najwyższej Rady Badań Naukowych (CSIC)^[1].

Jednym z głównych obszarów jego zainteresowań była ontologia aksjologiczna, którą systematyzował. Ogromną liczbę jego publikacji można podzielić na cztery podstawowe grupy tematów: sama filozofia (o silnie psychologicznym zabarwieniu), socjologia, pedagogika i religia^[1]. Jego praca o filozofii z 1943 (Fundamentos de filosofía e historia de los sistemas filosóficos) była w Hiszpanii dziełem fundamentalnym. W publikacji tej godził naukę z wiarą, twierdząc, że nie są to byty sprzeczne^[3].

Do wypromowanych przez niego doktorantów należeli m.in.: Víctor García Hoz, Anselmo Romero Marín, Leopoldo Eulogio Palacios, Rafael Gambra Ciudad i Raimundo Pániker^[1], Hilario Rodríguez Sanz, Ángel Goenaga Gorriti i María del Carmen de la Villa Rodríguez^[2].

Wybrane prace naukowe:

• El problema del alma ante la psicología experimental (1910),
• Una interpretación sociológica de los fenómenos económicos (1910),
• Teoría psicogenética de la voluntad (1914),
• Contribución del lenguaje a la filosofía de los valores (1920),
• La crisis del régimen constitucional (1925),
• Religión y moral (1925),
• El concepto católico de la vida según el cardenal Mercier (1930 i 1941),
• Factores morales de nuestra reforma social (1938),
• ''El Cristianismo como doctrina de vida y como vida (1939),
• La intuición en la filosofía de Henri Bergson (1941),
• Fundamentos de filosofía e historia de los sistemas filosóficos (1943),
• Pedagogía fundamental (1943 i 1953),
• El lenguaje y la filosofía (1945),
• Una introducción moderna a la filosofía escolástica (1946),
• Filosofía y vida (1951 i 1952)^[1],
• Vocabulario filosófico (1955)^[2].