Jules Mazarin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jules Mazarin

Giulio Raimondo Mazzarini

Kardynał diakon
Portret Mazarina pędzla Pierra Mignarda (1658)
Firmando firmior hæret Hinc ordo, hinc copia rerum
Kraj działania	Królestwo Francji
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1602 Pescina
Data i miejsce śmierci	9 marca 1661 Vincennes
Miejsce pochówku	grobowiec kardynała Mazarina↗
Pierwszy minister Francji
Okres sprawowania	1642–1661
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1641 Urban VIII
Multimedia w Wikimedia Commons

Jules Mazarin właśc. Giulio Raimondo Mazzarini, również Mazarini (ur. 14 lipca 1602 w Pescinie, zm. 9 marca 1661 w Vincennes) – francuski kardynał, od 1642 pierwszy minister Francji.

Był najstarszym z sześciu synów Sycylijczyka Pietra Mazzariniego i Ortensii Bufalini. Jego siostrami były Geronima Mancini i Laura Martinozzi, których córki (Laura Mancini, Olimpia Mancini, Maria Mancini, Hortensja Mancini, Maria Anna Mancini, Laura Martinozzi i Anna Maria Martinozzi) przybyły do wuja do Francji dla odpowiednio korzystnego zamążpójścia. Jego bratem był Michel Mazarin. Będąc Włochem niskiego pochodzenia, często spotykał się z tym zarzutem ze strony francuskiej szlachty.

W latach 1634–1636 pełnił funkcję nuncjusza papieskiego we Francji. W 1639 przeszedł na służbę francuską. Sprawował władzę podczas regencji Anny Austriaczki i małoletności jej syna Ludwika XIV. Był następcą kardynała de Richelieu. Doprowadził do odbudowy skarbu Francji poprzez podwyższenie podatków i popieranie przez państwo polityki gospodarczej (m.in. celnej), określonej później jako merkantylizm.

Przypisuje mu się wprowadzenie opery do Francji, to on zorganizował pierwszy występ śpiewaków włoskich przed francuskim dworem królewskim w roku 1645^[1].

Zdecydowanie umocnił władzę absolutną króla przez ograniczenie władzy politycznej wielkich feudałów. Doprowadziło to do dwóch wojen domowych tzw. frondy (1648-1653), buntu mieszczan i arystokracji przeciwko absolutystycznym tendencjom dworu. Rebelia zakończyła się porozumieniem obu stron, jednak więcej zyskali książęta.

Prowadził bardzo aktywną politykę międzynarodową, dążąc do zapewnienia Francji przewagi w Europie kosztem zmniejszenia roli Habsburgów. Zaangażował swe państwo w wojnę trzydziestoletnią po stronie protestanckiej Szwecji, wypłacając armii szwedzkiej subsydia z francuskiego budżetu. Wojnę z Habsburgami hiszpańskimi zakończyło podpisanie w 1659 korzystnego dla Francji pokoju pirenejskiego.

• Aleksander Dumas uczynił go jednym z bohaterów swych powieści Dwadzieścia lat później i Wicehrabia de Bragelonne, opisując go jako sknerę obawiającego się utraty majątku.
• Arthur Conan Doyle jest autorem opowiadania kryminalnego Brylant Kardynała Mazariniego.
• Edward Rutherfurd w powieści Paryż zawarł sugestię, że Mazarin mógł być ojcem Ludwika XIV.

• Sylwetka w słowniku kardynałów Salvadora Mirandy

• Jules Mazarin – dzieła w bibliotece Polona