Juliusz Drapella – Wikipedia, wolna encyklopedia

Juliusz Alfred Drapella

Juliusz Drapella (przed 1934)
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1886 Wieprz, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	25 października 1946 Nicea, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1907–1908 1914–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Grupa gen. Aleksandrowicza Grupa gen. Krajowskiego 4 Dywizja Piechoty 18 Dywizja Piechoty 73 Pułk Piechoty 27 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu zapasowego szef sztabu grupy szef sztabu dywizji piechoty dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Juliusz Alfred Drapella (ur. 3 listopada 1886^[a] w Wieprzu, w pow. żywieckim, zm. 25 października 1946 w Nicei) – generał brygady Wojska Polskiego.

Juliusz Alfred Drapella urodził się 3 listopada 1886 w Wieprzu, w rodzinie Ludwika (1852–1935) i Marii z Mierowskich. W 1906 ukończył siedmioklasową szkołę realną z maturą w Kromieryżu i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. W 1908 przeniósł się do cesarskiej i królewskiej Akademii Handlowej w Wiedniu (niem k. und k. Exportakademie).

W okresie od 1 października 1907 do 30 października 1908 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w armii Austro-Węgier. Studia handlowe ukończył w Wiedniu. W latach 1910–1914 był członkiem „Sokoła” w Żywcu^[2]. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty, a jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 56 w Krakowie. W 1913 został przemianowany z kadeta na chorążego z zachowaniem starszeństwa^[3][4][5]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, a w latach 1914–1918 walczył na frontach I wojny światowej. Jego oddziałem macierzystym nadal był pułk piechoty nr 56. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[6][7][8]. W 1915 otrzymał najwyższe pochwalne uznanie za waleczność^[9].

7 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1915, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do 12 Pułku Piechoty^[10]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcje m.in. dowódcy batalionu zapasowego w Żywcu, szefa sztabu Grupy generała Aleksandrowicza i generała Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 4 Dywizji Piechoty oraz szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty (26 września 1920 – 30 czerwca 1921).

20 listopada 1922 mianowany został zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Z dniem 1 kwietnia 1923 przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów^[11]. W latach 1923–1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego^[12]. 2 listopada tego roku przeniesiony został na identyczne stanowisko w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[13]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. 14 stycznia 1925 został przeniesiony z DOK VI we Lwowie do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko I referenta^[15]. 15 października 1925 został przeniesiony do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy pułku^[16]. 31 marca 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu^[17]. 29 października 1932 został mianowany dowódcą 27 Dywizji Piechoty^[18]. 17 grudnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 2. lokatą w korpusie generałów^[19]. Obowiązki na stanowisku dowódcy dywizji pełnił do września 1939.

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 27 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Pomorze”, a od 6 do 11 września także Grupą Operacyjną własnego imienia. 20 września został ciężko ranny w bitwie nad Bzurą. Przedostał się do Modlina, skąd został wzięty do niewoli niemieckiej po kapitulacji twierdzy. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu w 1945 osiadł we Francji. Zamierzał powrócić do Polski^[20]. Zmarł na serce 25 października 1946 w Nicei^[20]. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade (kwatera 48, rząd 3 od wejścia, grób 2 od żywopłotu)^[21]. Był żonaty, miał syna^[20].

• podporucznik – 1914,
• porucznik – 1915,
• kapitan – 1920,
• major – 1920,
• podpułkownik – 1922,
• pułkownik – 1924,
• generał brygady – 1934.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)^[23]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, 1922)^[24]
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[26]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[26]

• Krzyż Zasługi Wojskowej III kl. z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)^[27]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[27]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[27]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[27]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)^[28]

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1911.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916.
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 103–104, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 71-76. ISBN 83-7021-096-1.
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 761–762. ISBN 83-211-1096-7.
• Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.