Kamienica przy ulicy Lubicz 34 w Krakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kamienica przy ulicy Lubicz 34
Kamienica Bujwidowska^[1]

nr rej. A-975 z dnia 20.04.1994
Front Kamienicy Bujwidowskiej
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Kraków
Adres	ul. Lubicz 34
Typ budynku	kamienica
Inwestor	Józef Kulesza
Rozpoczęcie budowy	1893
Pierwszy właściciel	Józef Kulesza
Kolejni właściciele	Odo Bujwid
Położenie na mapie Polski Kamienica przy ulicy Lubicz 34 Kamienica Bujwidowska[1]
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kamienica przy ulicy Lubicz 34 Kamienica Bujwidowska[1]
Położenie na mapie Krakowa Kamienica przy ulicy Lubicz 34 Kamienica Bujwidowska[1]
50°03′55,51″N 19°57′09,79″E/50,065420 19,952720
Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica przy ulicy Lubicz 34, Kamienica Bujwidowska^[1] – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Lubicz w centrum Wesołej w Krakowie. Wpisana do rejestru zabytków 20 kwietnia 1994 pod numerem A-975^[2].

Trzypiętrowa kamienica została wzniesiona dla Józefa Kuleszy, kamieniarza z Wesołej, a prace budowlane rozpoczęto w 1893 roku. W dokumentacji budowy zachowała się notatka, że właściciel sąsiedniej parceli Ludwik Freege, znany ogrodnik, zastrzega, aby właściciel nie przenosił żadnych śmieci ani ścieków na stronę jego ogrodu. Także w 1893 roku Kulesza zbudował za kamienicą stajnie dla koni. Wkrótce potem sprzedał dom profesorowi Odonowi Bujwidowi. W 1904 roku budynek został przyłączony do dopiero co powstałego wodociągu, bo Bujwidowi, bakteriologowi i higieniście, zależało na dostępie do bieżącej wody. Chciał bowiem w kamienicy nie tylko mieszkać z liczną rodziną, ale także założyć zakłady szczepień pasterowskich i wyrobu surowic, które przeniósł z ul. Strzeleckiej 7. W tym samym roku krakowski architekt Henryk de Laveaux zaprojektował przed budynkiem ogrodzenie mieszczące zieleniec. Na jego cokołach ustawiono wówczas popiersia znanych polskich twórców i patriotów XIX wieku: Jana Matejki, Adama Asnyka, Wincentego Pola, Jacka Malczewskiego, Teofila Lenartowicza i Władysława Syrokomli; pod rzeźbami wyryto fragmenty wierszy (ogrodzenie zostało rozebrane w celu poszerzenia ulicy w latach 60. XX wieku)^[3].

Podczas wojny światowej na parterze mieścił się niewielki szpital dla żołnierzy armii austro-węgierskiej, w tym legionistów. Na lata 30. XX wieku przypadł rozwój zakładów prof. Bujwida, którymi od 1932 roku formalnie zarządzała córka Zofia. W 1951 roku zakłady szczepienne zostały przejęte przez państwo. Wyrzucono wówczas z domu wiele pamiątek po rodzinie. 22 kwietnia 1964, staraniem wnuków profesora Bujwida, Jerzego i Czesława Mostowskich, otwarto w kamienicy poświęcone mu muzeum^[3].