Karol Bachman – Wikipedia, wolna encyklopedia
kapitan lekarz | |
Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1893 |
---|---|
Data śmierci | ? |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 54 Pułk Piechoty, |
Stanowiska | lekarz pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Karol Chaim Bachman[a], właśc. Chaim Bachman (ur. 14 lutego 1893 w Drohobyczu, zm. ?) – doktor medycyny, kapitan lekarz Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 14 lutego 1893 w Drohobyczu jako syn Samsona (wzgl. Stanisława)[1][2][3]. Pochodził z rodziny polskich Żydów. Jako Chaim Bachman kształcił się w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu, gdzie w 1912 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[4]. Ukończył studia medyczne ze stopniem naukowym doktora uzyskując dyplom w 1923[3].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych grupie podlekarzy[5]. W 1923 jako oficer przydzielony do 54 pułku piechoty (garnizon Tarnopol) i nadetatowy 6 batalionu sanitarnego ze Lwowa, był odkomenderowany na studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[6]. Został awansowany do stopnia kapitana lekarza w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i zweryfikowany z lokatą 5 w 1928 i w 1932[7][8]. Ukończył studia uzyskując tytuł naukowy doktora. W 1924 pozostawał oficerem zawodowym 6 batalionu sanitarnego[9]. W 1928 był oficerem 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w garnizonie Brzeżany[10]. Później został oficerem 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku i pełnił funkcję lekarza pułku[11]. Na liście starszeństwa kapitanów lekarzy z 15 sierpnia 1924 był zweryfikowany z lokatą 1[12]. W 1934 jako kapitan lekarz korpusu oficerów sanitarnych w stanie spoczynku był w kadrze zapasowej oficerów administracji i sanitarnych 10 Szpitala Okręgowego i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[13].
W okresie II Rzeczypospolitej w Sanoku pracował jako lekarz w szpitalu powiatowym[14]. W 1933 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej sanockiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[15]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 23 września 1938 został uznany przynależnym do gminy Sanok[16]. Do 1939 zamieszkiwał przy ulicy Andrzeja Potockiego 2[17][18][19][20] (obecna ulica Podgórze). Do 1939 był członkiem Lwowskiej Izby Lekarskiej[21]. Do 1939 był lekarzem ogólnym w Sanoku[3]. Był żonaty, miał córkę Różę (ur. 1920)[22].
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej w szeregach macierzystego 2 pułku Strzelców Podhalańskich[23] (we wrześniu 1939 jego żona przebywała w Brzeżanach[24]). Po nastaniu okupacji niemieckiej był nadal zatrudniony w sanockim szpitalu[25]. Historyk Edward Zając podał, że dr Bachman poniósł śmierć w niemieckim obozie zagłady[26][27].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W ewidencji wojskowej jego tożsamość była początkowo podawana jako „Karol Chaim Bachman” (Rocznik Oficerski 1923, 1924, 1928) oraz jako „Karol Bachman” (Rocznik Oficerski 1932).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karol Bachman. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-10].
- ↑ Karol Bachman. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-10].
- ↑ a b c Urzędowy spis: lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych, uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych oraz wykazy: aptek, szpitali, ubezpieczalni społ., ośrodków zdrowia, przychodni samodzielnych, oraz centrali i filii Państwowej Szkoły Higieny. Warszawa: 1939, s. 6.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1912. Drohobycz: 1912, s. 92, 94.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1205.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 279, 1158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1084.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1050.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 715.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 328.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 805.
- ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. s. 61. [dostęp 2015-09-30].
- ↑ Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1930-1939 (zespół 23, sygn. 17, nr mikr. 160760). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 357.
- ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 50 (poz. 403).
- ↑ Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów miasta Sanoka, Zagórza, Rymanowa, Mrzygłoda, Bukowska 1937/8. „Informator Chrześcijański”, s. 5, 1938. Krakowska Kongregacja Kupiecka.
- ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
- ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 707. [dostęp 2015-10-01].
- ↑ Karol Bachman. jewisharchive.org. [dostęp 2015-10-02].
- ↑ Lista członków Lwowskiej Izby Lekarskiej uprawnionych do głosowania do Rady Izby w dniu 17 grudnia 1939 r.. „Dziennik Urzędowy Izb Lekarskich”, s. 19, Nr 8 z 1939.
- ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 50 (poz. 404).
- ↑ Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. 148. ISBN 83-87282-47-2.
- ↑ Mieczysław Granatowski: Jeszcze nie zapomniałem. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 100-101. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. s. 78. [dostęp 2015-09-30].
- ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. s. 81. [dostęp 2015-09-30].
- ↑ Strona internetowa Holocaust Survivors and Victims Database wskazała osobę o tożsamości Karol Bachman, zmarłą 31 lipca 1941. Por. Karol Bachman. ushmm.org. [dostęp 2017-05-05]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.