Katedra w Rydze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katedra w Rydze
Rīgas Doms
katedra
Ilustracja
Widok na katedrę i Dźwinę
Państwo

 Łotwa

Miejscowość

Ryga

Wyznanie

luteranizm (od 1524)

Kościół

Ewangelicko-Luterański Kościół Łotwy

Wezwanie

Najświętsza Maryja Panna

Położenie na mapie Rygi
Mapa konturowa Rygi, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Katedra w Rydze”
Położenie na mapie Łotwy
Mapa konturowa Łotwy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Katedra w Rydze”
Ziemia56°56′57″N 24°06′16″E/56,949167 24,104444
Strona internetowa

Katedra w Rydze pw. Najświętszej Maryi Panny (łot. Rīgas Doms) – protestancka katedra w Rydze. Została zbudowana w początkach XIII w. nad rzeką Dźwiną. Obecnie pozostaje największą średniowieczną świątynią krajów bałtyckich. Wieża katedry ma aktualnie 90 m wysokości[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Uroczystości poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła przez biskupa Alberta odbyły się 25 lipca 1211 roku. Kościół był pierwotnie zbudowany jako gotycki kościół halowy, później został przebudowany do formy bazyliki. Jego wieża już wówczas była najwyższą wieżą w Rydze. Pierwotnie był to katolicki kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryji Panny. Od 1524 r. jest świątynią Ewangelicko-Luterańską. W 1547 roku, w niedzielę, w przededniu Zielonych Świątek, w wyniku pożaru spłonęła i zapadła się do środka wieża kościoła. Odbudowano ją w 1595 r., a na jej szczycie ustawiono koguta. W 1710 r., podczas oblężenia Rygi przez wojska rosyjskie, poważnie uszkodzony został dach kościoła[2]. Odbudowano go w następnych latach.

Architektura i wyposażenie

[edytuj | edytuj kod]

Kościół ma formę trójnawowej bazyliki o prostokątnym prezbiterium z niską, półkolistą apsydą. Wnętrze nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Od zachodu do nawy przylega monumentalna, wielokondygnacyjna wieża o zróżnicowanej artykulacji i ozdobnych fryzach[2]. Po bitwie pod Kircholmem na rozkaz hetmana Chodkiewicza w chórze katedry pochowany został wódz szwedzki Anders Lennartsson(inne języki).

Podczas odbudowy po pożarze z 1710 r. kościół, przy zachowaniu gotyckich murów, przybrał powoli szatę barokową. Nowy, barokowy dach ukończono w 1727 r. We wnętrzu zwraca uwagę ambona z początku XVIII w. w stylu manieryzmu niderlandzkiego[2]. W katedrze znajdują się ogromne organy organmistrza Eberharda Friedricha Walckera(inne języki) z 6768 piszczałkami o trakturze mechanicznej, datowane na lata 1883–1884.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]