Ken Shamrock – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ken Shamrock

Shamrock w 2016.
Pełne imię i nazwisko	Kenneth Wayne Shamrock Jr.
Pseudonim	The World’s Most Dangerous Man
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1964 Warner Robins, Georgia
Obywatelstwo	amerykańskie
Wzrost	185 cm
Masa ciała	96 kg
Styl walki	Shootfighting Wolnoamerykanka
Trenowany przez	Masakatsu Funaki
Kategoria wagowa	półciężka / ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	47
Zwycięstwa	28
Przez nokauty	3
Przez poddania	22
Przez decyzje	3
Porażki	17
Remisy	2
Strona internetowa

Kenneth Wayne Shamrock (do 1978 Kenneth Wayne Kilpatrick; ur. 11 lutego 1964 w Warner Robins, Georgia) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki oraz wrestler. Okazjonalnie kickbokser oraz aktor. Promotor boksu na gołe pięści. Członek UFC Hall of Fame uznawany za ikonę i pioniera w mieszanych sztukach walki^[1][2]. Ze względu na sukcesy w karierze zawodnika MMA, media nadały mu przydomek Najniebezpieczniejszego człowieka świata (The World’s Most Dangerous Man)^[3]. Założyciel organizacji Lion’s Den będącej klubem MMA oraz centrum szkoleniowym w mieszanych sztukach walki. W karierze wrestlera jednokrotny WWF Intercontinental Champion oraz jednokrotny World Tag Team Champion, a także zwycięzca turnieju King of the Ring w 1998 oraz jeden z prominentnych zawodników okresu Attitude Ery w historii WWE^[4]. Jest również pierwszym w historii amerykańskim zawodnikiem sportów walki praktykującym shoot style wrestling^[5] (hybryda mieszanych sztuk walki i wrestlingu) na terenie Stanów Zjednoczonych oraz popularyzatorem dźwigni na staw skokowy – ankle lock^[6].

Urodził się jako Kenneth Wayne Kilpatrick w bazie wojskowej Robins Air Force Base w Warner Robins w stanie Georgia (Shamrock dorastał jako tzw. „military brat”). Jego ojciec Richard był żołnierzem w siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force), matka Diane była kelnerką i tancerką go-go^[3]. Miał też trzech braci i dorastał w czarnej dzielnicy miasta Atlanta. W dzieciństwie sprawiał problemy wychowawcze – uciekał z domu, a także przebywał w toksycznym towarzystwie brata Richie’go, który był narkomanem. Jeszcze w dzieciństwie grywał w baseball i futbol. Jako trzynastolatek został wyrzucony z domu przez ojczyma. W wieku 14 lat został adoptowany przez Boba Shamrocka (dyrektora ośrodka adopcyjnego Bob Shamrock’s Boys’ Home) – wtedy też leganie zmienił nazwisko z Kilpatrick na Shamrock. W szkole średniej oprócz gry w futbol uczęszczał też na zapasy. Pod koniec lat 80. klub futbolu amerykańskiego San Diego Chargers był zainteresowany wypożyczeniem Shamrocka, jednak ten odmówił skupiając się na treningach wrestlingu^[7]. W 1989 zadebiutował w wrestlingu w federacji Atlantic Coast Wrestling, a następnie przeniósł się do South Atlantic Pro Wrestling. W 1990 rozpoczął występy w shoot style wrestlingu w japońskiej federacji Universal Wrestling Federation, gdzie zaliczał kolejne występy do 1993.

Pod koniec lutego 1997 zadebiutował podczas odcinka Monday Night Raw, a od gali WrestleMania 13 zaczęto określać go najniebezpieczniejszym człowiekiem świata^[8]. Przez 1997 prowadził rywalizacje z Vaderem i The Hart Foundation. Od 1998 z The Rockiem i resztą zawodników Nation of Domination. W październiku 1998 sięgnął po tytuł WWF Intercontinental Championship pokonując w finale turnieju X-Paca^[9]. Tytuł ten utrzymywał do lutego 1999, tracąc go na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House na rzecz Vala Venisa. W czerwcu 1998 wygrał turniej King of the Ring (1998) pokonując w finale The Rocka^[10]. Przez resztę 1998 roku prowadził rywalizację z Kingiem Mabelem i Owenem Hartem.

Jeszcze w listopadzie 1998 dołączył do stajni The Corporation dowodzonej przez Vince’a McMahona. W grudniu 1998 wraz z Big Boss Manem sięgnął po tytuły tag teamowe WWF World Tag Team Championship co uczyniło go podwójnym mistrzem, gdyż dzierżył dwa tytuły mistrzowskie (Intercontinental i World Tag Team) w jednym czasie^[11].

Od stycznia 1999 prowadził rywalizację z Billy’m Gunnem, Goldustem i Valem Venisem, którzy zalecali się (w kayfabe) do jego siostry Ryan (Alicia Webb) – Ken Shamrock odgrywał w gimmicku agresywnego zawodnika, często używającego wulgaryzmów i zaborczego w stosunku do swojej „siostry”^[12]. Wczesną wiosną 1999 The Corporation rozpoczęła feud ze stajnią The Undertakera – Ministry of Darkness. Wtedy też jego siostra w wrestlingowym storyline’owym kayfabe – Ryan, została uprowadzona przez Undertakera celem złożenia jej w ofierze na jego symbolu^[13]. Shamrock rozpoczął feud z Undertakerem m.in. grożąc mu pobiciem za pomocą kija baseball’owego. Po tym jak feud z Undertakerem został przegrany przez Shamrocka – ten dołączył do nowej stajni o nazwie The Union, jednak już w maju 1999 The Union uległa rozpadowi. Następnie Shamrock uwikłał się w rywalizację ze Steve’m Blackmanem, a pod koniec 1999 również z Chrisem Jericho^[14], z którym nie rywalizował długo, gdyż w grudniu 1999 odszedł z WWF powracając do kariery zawodnika mieszanych sztuk walki.

W marcu 2002 powrócił do wrestlingu występując w Ring of Honor (ROH), Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie sięgnął po tytuł NWA World Heavyweight Championship^[15] oraz okazjonalnie w Juggalo Championship Wrestling (JCW). W 2003 i 2004 pojawił się w New Japan Pro-Wrestling (NJPW), a także w 2004 na chwilę powrócił do TNA. Od 2018 sporadycznie występował w wrestlingu w federacjach takich jak australijska promocja Battle Championship Wrestling (BCW) oraz w sierpniu 2019 powrócił do TNA (Impact!) prowadząc różne rywalizacje m.in. z Samim Callihanem. Został też wprowadzony do galerii sław Impact Hall of Fame^[16].

W mieszanych sztukach walki zadebiutował w dniu 21 września 1993 w federacji Pancrase, której również był współtwórcą z innymi japońskimi wrestlerami (w 1994 wygrał turniej King of Pancrase)^[17]. Jeszcze w 1993 wystąpił na pierwszej gali Ultimate Fighting Championship (UFC) – UFC 1, gdzie mierzył się w turnieju z Royce’m Gracie. Na gali UFC 6 w lipcu 1995 został UFC Superfight Championem pokonując Dana Severna w walce wieczoru^[18]. W mieszanych sztukach walki występował przez trzy lata do 1996. Następnie porozumiał się z World Wrestling Federation (WWF), przechodząc do tej federacji w 1997.

Do MMA powrócił w 2000 występując w Pride Fighting Championships oraz powracając okresowo do Ultimate Fighting Championship, gdzie prowadził rywalizację z Tito Ortizem. Jeszcze pod koniec listopada 2003 został wprowadzony do galerii sław MMA – UFC Hall of Fame^[19]. Od 2007 piastował stanowisko trenera drużyny MMA – Nevada Lions w lidze mieszanych sztuk walki International Fight League (IFL)^[20]. Wystąpił również w federacji Bellator MMA.

W 2019 za pośrednictwem portalu społecznościowego Facebook ogłosił, iż „nie ma planów na dalsze występy w walkach MMA”^[21].

Data	Wynik	Rekord	Przeciwnik	Gala	Metoda	Runda, Czas	Miejsce	Uwagi
19 lutego 2016	Porażka	28–17–2	Royce Gracie	Bellator 149	Techniczny nokaut (kolano i uderzenia pięściami)	Runda 1, 2:22	Houston, USA	Powrót do wagi półcieżkiej.
19 czerwca 2015	Porażka	28–16–2	Kimbo Slice	Bellator 138	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 2:22	St. Louis, USA
25 listopada 2010	Porażka	28-15-2	Mike Bourke	KOTC – Platinum	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 2, 2:00	Durban, Południowa Afryka
16 października 2010	Zwycięstwo	28-14-2	Johnathan Ivey	USA MMA – Return of the Champions	Decyzja jednogłośna	Runda 3, 5:00	Lafayette, USA
18 lipca 2010	Porażka	27-14-2	Pedro Rizzo	Impact FC 2 – The Uprising: Sydney	Techniczny nokaut (kopnięcie na nogę i uderzenia pięściami)	Runda 1, 3:33	Sydney, Australia
13 lutego 2009	Zwycięstwo	27-13-2	Ross Clifton	WarGods/Ken Shamrock Productions: Valentine’s Eve Massacre	Poddanie (dźwignia na łokieć)	Runda 1, 1:00	Fresno, USA
8 marca 2008	Porażka	26-13-2	Robert Berry	Cage Rage 25: Bring It On	Nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 3:26	Londyn, Anglia
10 października 2006	Porażka	26-12-2	Tito Ortiz	Ortiz vs. Shamrock 3: The Final Chapter	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 2:23	Hollywood, USA
8 lipca 2006	Porażka	26-11-2	Tito Ortiz	UFC 61: Bitter Rivals	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 1:18	Las Vegas, USA
23 października 2005	Porażka	26-10-2	Kazushi Sakuraba	Pride 30	Techniczny nokaut (uderzenie pięścią)	Runda 1, 2:27	Saitama, Japonia
9 kwietnia 2005	Porażka	26-9-2	Rich Franklin	The Ultimate Fighter Finale	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 2:42	Las Vegas, USA
19 czerwca 2004	Zwycięstwo	26-8-2	Kimo Leopoldo	UFC 48: Payback	Techniczny nokaut (uderzenia kolanami)	Runda 1, 1:26	Las Vegas, USA
22 listopada 2002	Porażka	25-8-2	Tito Ortiz	UFC 40: Vendetta	Techniczny nokaut (Corner Stoppage – rezygnacja z dalszej walki w przerwie pomiędzy rundami)	Runda 3, 5:00	Las Vegas, USA	Walka o mistrzostwo UFC Light Heavyweight Championship.
24 lutego 2002	Porażka	25-7-2	Don Frye	Pride 19	Decyzja niejednogłośna	Runda 3, 5:00	Saitama, Japonia
10 sierpnia 2001	Zwycięstwo	25-6-2	Sam Adkins	WMMAA 1 – Megafights	Poddanie (kimura)	Runda 1, 1:26	Atlantic City, USA
27 sierpnia 2000	Porażka	24-6-2	Kazuyuki Fujita	Pride 10	Techniczny nokaut (Corner Stoppage – zmęczenie)	Runda 1, 6:46	Saitama, Japonia
1 maja 2000	Zwycięstwo	24-5-2	Alexander Otsuka	Pride Grand Prix 2000 Finals	Techniczny nokaut (uderzenia pięściami)	Runda 1, 9:43	Tokio, Japonia
7 grudnia 1996	Zwycięstwo	23-5-2	Brian Johnson	UFC The Ultimate Ultimate 2	Poddanie (duszenie przedramieniem)	Runda 1, 5:48	Birmingham, USA
17 maja 1996	Porażka	22-5-2	Dan Severn	UFC 9: Motor City Madness	Decyzja niejednogłośna	Runda 1, 30:00	Detroit, USA	Stracił tytuł UFC Superfight Championship.
16 lutego 1996	Zwycięstwo	22-4-2	Kimo Leopoldo	UFC 8: David vs. Goliath	Poddanie (dźwignia na staw kolanowy)	Runda 1, 4:24	San Juan, Portoryko	Obronił tytuł UFC Superfight Championship.
28 stycznia 1996	Zwycięstwo	21-4-2	Yoshiki Takahashi	Pancrase-Truth 1	Decyzja (utrata punktów)	Runda 1, 20:00	Jokohama, Japonia
14 grudnia 1995	Zwycięstwo	20-4-2	Katsuomi Inagaki	Pancrase-Eyes Of Beast 7	Poddanie (duszenie trójkątne)	Runda 1, 3:19	Sapporo, Japonia
8 września 1995	Remis	19-4-2	Oleg Taktarow	UFC 7: The Brawl in Buffalo	Remis	Runda 1, 33:00	Buffalo, USA	Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. Obronił tytuł UFC Superfight Championship.
22 lipca 1995	Zwycięstwo	19-4-1	Larry Papadopoulos	Pancrase-1995 Neo-Blood Tournament, Round 1	Poddanie (dźwignia na ścięgno Achillesa)	Runda 1, 2:18	Tokio, Japonia
14 lipca 1995	Zwycięstwo	18-4-1	Dan Severn	UFC 6: Clash of the Titans	Poddanie (duszenie gilotynowe)	Runda 1, 2:14	Casper, USA	Zdobył tytuł UFC Superfight Championship.
13 maja 1995	Porażka	17-4-1	Minoru Suzuki	Pancrase-Eyes Of Beast 4	Poddanie (dźwignia na staw kolanowy)	Runda 1, 2:14	Urayasu, Japonia
7 kwietnia 1995	Remis	17-3-1	Royce Gracie	UFC 5: The Return of the Beast	Remis	Runda 1, 36:00	Charlotte, USA	Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów.
10 marca 1995	Zwycięstwo	17-3	Bas Rutten	Pancrase-Eyes Of Beast 2	Poddanie (dźwignia na staw kolanowy)	Runda 1, 1:01	Jokohama, Japonia
26 stycznia 1995	Zwycięstwo	16-3	Leon Dijk	Pancrase-Eyes Of Beast 1	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 4:45	Nagoja, Japonia
17 grudnia 1994	Zwycięstwo	15-3	Manabu Yamada	Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2	Decyzja jednogłośna	Runda 1, 30:00	Tokio, Japonia
17 grudnia 1994	Zwycięstwo	14-3	Masakatsu Funaki	Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2	Poddanie (duszenie trójkątne)	Runda 1, 5:50	Tokio, Japonia
16 grudnia 1994	Zwycięstwo	13-3	Maurice Smith	Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1	Poddanie (duszenie trójkątne)	Runda 1, 4:23	Tokio, Japonia
16 grudnia 1994	Zwycięstwo	12-3	Alex Cook	Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 1:31	Tokio, Japonia
15 października 1994	Zwycięstwo	11-3	Takaku Fuke	Pancrase-Road To The Championship 5	Poddanie (duszenie zza pleców)	Runda 1, 3:13	Tokio, Japonia
9 września 1994	Zwycięstwo	10-3	Felix Mitchell	UFC 3: The American Dream	Poddanie (duszenie zza pleców)	Runda 1, 4:34	Charlotte, USA
9 września 1994	Zwycięstwo	9-3	Christophe Leninger	UFC 3: The American Dream	Poddanie (uderzenia pięściami)	Runda 1, 4:49	Charlotte, USA
1 września 1994	Porażka	8-3	Masakatsu Funaki	Pancrase-Road To The Championship 4	Poddanie (dźwignia na szyję)	Runda 1, 2:30	Osaka, Japonia
26 lipca 1994	Zwycięstwo	8-2	Bas Rutten	Pancrase-Road To The Championship 3	Poddanie (duszenie zza pleców)	Runda 1, 16:42	Tokio, Japonia
6 lipca 1994	Zwycięstwo	7-2	Matt Hume	Pancrase-Road To The Championship 2	Poddanie (dźwignia na ramię)	Runda 1, 5:50	Amagasaki, Japonia
21 kwietnia 1994	Zwycięstwo	6-2	Ryushi Yanagisawa	Pancrase-Pancrash! 3	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 7:30	Osaka, Japonia
19 stycznia 1994	Porażka	5-2	Minoru Suzuki	Pancrase-Pancrash! 1	Poddanie (skrętówka + dźwignia na staw kolanowy)	Runda 1, 7:37	Jokohama, Japonia
8 grudnia 1993	Zwycięstwo	5-1	Andre Van Den Oetelaar	Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 4	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 1:04	Hakata, Japonia
12 listopada 1993	Porażka	4-1	Royce Gracie	UFC 1 – The Beginning	Poddanie (duszenie gi)	Runda 1, 0:57	Denver, USA
12 listopada 1993	Zwycięstwo	4-0	Patrick Smith	UFC 1 – The Beginning	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 1:49	Denver, USA
8 listopada 1993	Zwycięstwo	3-0	Takaku Fuke	Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 3	Poddanie (duszenie zza pleców)	Runda 1, 0:44	Kobe, Japonia
14 października 1993	Zwycięstwo	2-0	Yoshiki Takahashi	Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 2	Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”)	Runda 1, 12:23	Nagoja, Japonia
21 września 1993	Zwycięstwo	1-0	Masakatsu Funaki	Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 1	Poddanie (duszenie)	Runda 1, 6:15	Urayasu, Japonia

źródło: sherdog.com.

Data	Wynik	Rekord	Przeciwnik	Gala	Metoda	Runda, Czas	Miejsce	Uwagi
4 października 1992	Zwycięstwo	1–0	Don Nakaya Nielsen	PWFG Stack of Arms	Poddanie (americana)	Runda 1, 0:44	Tokio, Japonia

Data	Wynik	Rekord	Przeciwnik	Gala	Metoda	Runda, Czas	Miejsce	Uwagi
31 maja 1994	Porażka	0–1	/ Frank Lobman	Pancrase: Road to the Championship 1	Nokaut (prawy low kick)	Runda 2,?	Tokio, Japonia

Jego postać pojawiła się w kilku grach komputerowych: WCW vs. the World, WWF War Zone, WWF Attitude, WWF WrestleMania 2000, WWF SmackDown!, WWF SmackDown! 2: Know Your Role (ukryta postać), WWF No Mercy, UFC: Tapout 2, UFC: Sudden Impact, EA Sports MMA, WWE ’13 i WWE 2K16^[22].

W 1994 na fali wzrastającej popularności mieszanych sztuk walki Shamrock założył własną organizację MMA, będącej również ośrodkiem treningowym o nazwie Lion’s Den^[23]. Początkowo organizacja swoją siedzibę miała w Susanville w Kalifornii. Następnie została przeniesiona do Reno w Newadzie, a od 2020 mieści się w Dallas w Teksasie.

W 1995 wystąpił cameo w filmie science fiction Zabójcza perfekcja u boku Denzela Washingtona, a w 1997 w niskobudżetowym filmie pt. Champions u boku Danny’ego Trejo^[24]. W 1998 napisał książkę pt. Inside The Lion’s Den, w której opisał początki swojej kariery w mieszanych sztukach walki^[25]. W 1999 pojawił się w serialu komediowym Różowe lata siedemdziesiąte (odcinek That Wrestling Show) wraz z Dwayne’m „The Rockiem” Johnsonem^[24].

Również w 2019 oznajmił, że ma zamiar założyć federację boksu na gołe pięści, którą nazwał Valor Bare Knuckle^[26]. Pierwszą galę swojej federacji zorganizował we wrześniu 2019^[27].

Styl walki Shamrocka zmieniał się na przestrzeni lat. W początkach jego kariery preferował „wybuchowy grappling okraszony szybkością, mocą, zwinnością i siłą fizyczną”, jak również bazował na shootfightingu (shoot style wrestlingu), który trenował pod okiem Masakatsu Funakiego w federacji Pancrase^[28]. Po 2000 roku zmienił styl walki na bardziej „statyczny”, co miało związek z licznymi kontuzjami jakich doznał podczas występów w WWF.

Jeremy Botter z portalu Heavy.com określił Kena Shamrocka w 2010 następującym komentarzem: „Ken Shamrock był niegdyś najtwardszym człowiekiem na planecie. We wczesnych latach mieszanych sztuk walki trudno było znaleźć kogoś kto budziłby większy strach niż Shamrock. Jego umięśniona i wyrzeźbiona sylwetka… Jego intensywność nie miała sobie równych w tym sporcie, a jego zestaw poddań uczynił go bardzo realnym zagrożeniem dla każdego przeciwnika, z którym się mierzył w tych wczesnych latach. Ale te wczesne lata były dawno temu, a Shamrock nie jest już nawet skorupą człowieka, którym był kiedyś”^[29].

Po gali Impact PC 2 w 2010 jaka odbyła się w australijskim mieście Sydney, Dave Meltzer skomentował udział m.in. Kena Shamrocka w tym wydarzeniu następująco: „Pay-per-view Impact Fighting Championship w Sydney było smutnym przypomnieniem tego, co może przynieść przyszłość wielu dzisiejszym gwiazdom. Ken Shamrock, Carlos Newton, Murilo Bustamante, Pedro Rizzo i Josh Barnett byli w różnych momentach mistrzami UFC lub byli przygotowywani do zostania gwiazdami. Ale byli tam, po drugiej stronie świata, walcząc przed cichymi, małymi tłumami w atmosferze, która prawie nie przypominała udziału w dynamicznie rozwijającym się sporcie”^[30].

Komentator WWE Jim Ross przed walką (w formule MMA) Shamrocka z Bobby’m Lashley’em (która nie doszła ostatecznie do skutku) na początku 2009 udzielił kolejnego komentarza: „Był czas kiedy widziałem weterana, 45-letniego Shamrocka, byłą supergwiazdę WWE, szkolącego nowicjusza w MMA Lashley’a, ale ten statek już dawno odpłynął. Mam wielki szacunek dla Kena, ale nie był [Shamrock] mile widziany w oktagonie, klatce, gdziekolwiek i [dlatego] musi uczyć, trenować i przestać walczyć… Kenny walczy o jeszcze jeden dzień wypłaty, podczas gdy Lashley walczy o ustawienie tego, co jak ma nadzieję będzie [dla niego] długoterminową, lukratywną karierą w MMA”^[31].

Ken Shamrock

Shamrock (z lewej) w 1997 w WWF.
Współmałżonek	Tina Ramirez (1985–2004) Tonya Shamrock (od 2005)
Dzieci	7 (4 + 3 przybranych)
Rodzina	Frank Shamrock (przyrodni brat)
Kariera wrestlera
Pseudonimy ringowe	Ken Shamrock Shamrock Vince Torelli Wayne Shamrock
Wzrost	185 cm
Masa ciała	110 kg
Zapowiadany z	Sacramento, Kalifornia San Diego, Kalifornia
Trenerzy	Nelson Royal Bob Sawyer Buzz Sawyer Bret Hart Leo Burke Gene Anderson
Debiut	1989
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

• George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame
  • George Tragos Award (2020)^[32]
• Ultimate Fighting Championship
  • UFC Hall of Fame (wprowadzenie inauguracyjne w skrzydle „Pionierów”; 2003)
  • UFC Superfight Championship (1 raz, pierwszy mistrz)
  • Dwukrotnie obroniony tytuł UFC Superfight Championship
  • Finalista turnieju podczas gali UFC 3
  • Półfinalista turnieju podczas gali UFC 1
  • Półfinalista turnieju Ultimate Ultimate 1996
  • Najdłuższa walka w historii UFC (36 minut) – z Royce’m Gracie na gali UFC 5
  • Zdobywca nagrody UFC Viewer’s Choice Award
• Pancrase Hybrid Wrestling
  • King of Pancrase (1994)
  • Zwycięzca turnieju King of Pancrase
  • Jednokrotnie obronił tytuł
  • Pierwszy w historii mistrz federacji Pancrase
• Pride Fighting Championships
  • Zwycięzca turnieju Pride Grand Prix 2000 Finals
• World Mixed Martial Arts Association
  • WMMAA Heavyweight Championship (1 raz)
• Black Belt Magazine
  • Nagroda Full-Contact Fighter of the Year (2000)
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najlepszy feud (2002) vs Tito Ortiz
  • Najlepszy feud (2006) vs Tito Ortiz

• Battle Championship Wrestling
  • BCW Tag Team Championship (1 raz) – z Carlo Cannonem
• NWA: Total Nonstop Action/Impact Wrestling
  • NWA World Heavyweight Championship (1 raz)
  • Gauntlet for the Gold (2002 – Heavyweight)
  • Impact Hall of Fame (2020)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Największy progres roku (1997)
  • sklasyfikowany na 8. miejscu wśród 500 najlepszych wrestlerów w zestawieniu PWI 500 w 1998.
  • Sklasyfikowany na 226. miejscu wśród 500 najlepszych wrestlerów w zestawieniu „PWI Years” w 2003.
• South Atlantic Pro Wrestling
  • SAPW Heavyweight Championship (1 raz)
  • Zwycięzca turnieju o tytuł SAPW Heavyweight Championship (1991)
• World Wrestling Federation
  • WWF Intercontinental Championship (1 raz)
  • WWF Tag Team Championship (1 raz) – z Big Boss Manem
  • Zwycięzca turnieju King of the Ring (1998)

Jego przyrodnim bratem jest Frank Shamrock – również zawodnik mieszanych sztuk walki^[33]. Ken Shamrock był dwukrotnie żonaty. Z Tiną Ramirez, z którą rozwiódł się w 2004 ma czworo dzieci – synowie: Ryan Robert (ur. 1988), Connor Kenneth (ur. 1991), Sean Garret (ur. 1993) oraz córka – Fallon Marie (ur. 1996)^[34]. W 2005 ożenił się z Tonyą, z którą znał się od dzieciństwa – jest ojczymem jej trójki dzieci.

W sierpniu 2012 prowadzono śledztwo przeciwko niemu pod kątem rzekomej napaści na kobietę w centrum handlowym w Modesto w Kalifornii. Według policyjnego raportu Shamrock interweniował gdy zobaczył dwie osoby biorące udział w bójce, a kiedy chciał przerwać bijatykę, jedna z kobiet wskoczyła na plecy Shamrocka i próbowała go dusić. Następnie Shamrock zrzucił ją i kontynuował uderzenia pięściami, które pozbawiły ją przytomności. Shamrock zeznał, że pomylił ją z mężczyzną i stwierdził, że gdyby rozpoznał tę osobę jako kobietę, zaprzestałby uderzeń. Nie wniesiono żadnych zarzutów, ponieważ policja w Modesto ustaliła, że Shamrock działał w samoobronie^[35].

• Strona oficjalna Shamrocka, kenshamrock.com, [dostęp 2023-04-07].
• Profile jako wrestlera na: CageMatch, Online World of Wrestling, The Internet Wrestling Database, WrestlingData, [dostęp 2023-04-07].
• Profil Sherdog, sherdog.com, [dostęp 2023-04-07].
• Profil UFC (strona zarchiwizowana), ufc.com, [dostęp 2023-04-07].