Klasyfikacja Blytta-Sernandera – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klasyfikacja lub ciąg Blytta-Sernandera^[1][2] – seria okresów klimatycznych i stadiów związanych z rozwojem lądolodu w Europie północnej, oparta na analizie zachowanego pyłku w duńskim torfie. Jej autorami są Axel Gudbrand Blytt (ur. 1843, zm. 1898) i Johan Rutger Sernander (ur. 1866, zm. 1944). Klasyfikacja została włączona do ciągu klasyfikacji stref pyłku (ang. pollen zones) zdefiniowanej przez Lennarta von Posta. Metody te określa się mianem palinologicznych.

Stadia plejstocenu :

• 12000-11600 p.n.e. - stadium starszy dryas (por. też najstarszy dryas, Bølling)
• 11600-9900 p.n.e. - interstadium allerød (ocieplenie)
• 10900-9500 p.n.e. - stadium młodszy dryas (oziębienie, wysuszenie)

Stadia holocenu

• (ok. 10000-9000 p.n.e. - okres preborealny)
• 9500-6900 p.n.e. - okres borealny (zimno sucho, coraz cieplej)
• 6900-3700 p.n.e. - okres atlantycki (ciepło, wilgotno)
• 3700-600 p.n.e. - okres subborealny (oziębienie, potem cieplej)
• od 600 p.n.e. do czasów obecnych - okres subatlantycki

Ważniejsze gatunki użyte w klasyfikacji:

• Sphagnidae, torfowce
• Carex limosa, turzyca bagienna
• Scheuchzeria palustris, bagnica torfowa
• Eriophorum vaginatum, wełnianka
• Vaccinium oxycoccus, żurawina błotna
• Andromeda polifolia, modrzewnica zwyczajna
• Erica tetralix, wrzosiec bagienny
• Calluna vulgaris, wrzos
• Pinus, sosna
• Betula, brzoza

W anglojęzycznej literaturze fachowej określana jako Blytt-Sernander.

• późny glacjał