Klasztor Świętego Antoniego – Wikipedia, wolna encyklopedia
Widok ogólny | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość |
|
Kościół | |
Klauzura | nie |
Typ zakonu | męski |
Obiekty sakralne | |
Kościół | Kościół Świętych Apostołów |
Kościół | Kościół św. Marka |
Kościół | Kościół Matki Bożej |
Styl | koptyjski |
Położenie na mapie Egiptu | |
28°55′26″N 32°21′00″E/28,923889 32,350000 | |
Strona internetowa |
Klasztor Świętego Antoniego[1] (arab. دير الأنبا أنطونيوس, Dajr al-Kiddis Antun, Dayr al-Qiddīs Anţūn[1]) – męski klasztor koptyjski znajdujący się w Egipcie, na Pustyni Arabskiej, 290 km na południe od Kairu. Jeden z najstarszych klasztorów chrześcijańskich na świecie, funkcjonujący z przerwami od IV w. w pobliżu miejsca, gdzie życie pustelnicze prowadził Antoni Wielki.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Według tradycji klasztor znajduje się na miejscu, gdzie życie ascetyczne prowadził Antoni Wielki. Po jego śmierci na miejscu tym osiedliła się grupa mnichów. W V w. docierali do niego mnisi ze Sketes, uciekający z klasztorów, które często padały ofiarą napadów rabunkowych. Do I poł. VI w. klasztor przestał funkcjonować i ok. 537 został odbudowany na osobiste polecenie Justyniana I, który w tym samym czasie ufortyfikował klasztor św. Katarzyny na Synaju i powiększył terytorium nieodległego klasztoru św. Pawła. W VII-VIII w. w klasztorze św. Antoniego Wielkiego żyli mnisi prawosławni (melchici); w ręce monofizytów przeszedł przed 1189; w okresie sprawowania urzędu patriarchy koptyjskiego przez Jana VII (1189-1216) właścicielami wspólnoty z pewnością byli już Koptowie[2]. Najpomyślniejszym okresem rozwoju monasteru był XIII w., gdy został on otoczony murem obronnym i odnowiony po wcześniejszych zniszczeniach[2].
Przełożony klasztoru reprezentował Kościół Koptyjski na soborach w Ferrarze i Florencji[2]. W 1484 klasztor został całkowicie zniszczony podczas buntu beduińskiego. Na początku kolejnego stulecia patriarcha koptyjski Gabriel VII skierował do monasteru św. Antoniego Wielkiego grupę 20 mnichów z klasztoru Syryjczyków w Wadi an-Natrun w celu odnowienia zniszczonej wspólnoty. W XVII w. w klasztorze przebywali kapucyni, którzy przed podjęciem pracy misyjnej w Egipcie uczyli się tutaj miejscowych języków[2]. Ze wspólnoty monastycznej św. Antoniego wywodzi się trzynastu patriarchów koptyjskich[2].
Jest to drugi pod względem powierzchni klasztor w Egipcie, po monasterze św. Katarzyny na Synaju, a zarazem największy klasztor prowadzony przez Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Najstarsza świątynia w kompleksie monasterskim nosi wezwanie św. Antoniego i została wzniesiona między XIII a XVI w.; nabożeństwa w niej nie odbywają się z uwagi na zły stan techniczny budynku. Liturgicznie użytkowane są świątynie Świętych Apostołów, św. Marka oraz Matki Bożej, ponadto w klasztorze znajdują się XIX-wieczne obiekty sakralne św. Pawła z Teb i św. Michała Archanioła[2]. Pieczara, w której według tradycji żył św. Antoni, znajduje się 2 km od klasztoru. W bibliotece monasteru przechowywana jest obszerna kolekcja rękopisów i zabytkowych ksiąg[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej: Nazewnictwo Geograficzne Świata – Zeszyt 2 (Bliski Wschód). Warszawa: Instytut Geodezji i Kartografii, 2004, s. 58. ISBN 978-83-254-0825-1.
- ↑ a b c d e f g Matiuszkina M.: Antonija Wielikogo Monastyr'. Prawosławnaja Encykłopiedija. [dostęp 2015-03-03]. (ros.).