Klauzula generalna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klauzula generalna (łac. clausula generalis) – zwrot niedookreślony o charakterze wartościującym, świadomie dający swobodę decyzyjną i odsyłający do norm pozaprawnych, zawarty w akcie normatywnym, umożliwiający zastosowanie pewnego stopnia dowolności w wykładni prawa.

Prawodawca stosuje klauzulę generalną w celu umożliwienia stosowniejszej – w zależności od przypadku – kwalifikacji czynu podejmowaną przez organ orzekający. Dodatkowo używanie tychże zwrotów ma na celu realizowanie określonych, pożądanych, wartości aksjologicznych oraz zapobieganie dezaktualizacji prawa. Klauzule generalne poprzez swoje ogólnikowe sformułowania mogą stać w sprzeczności z warunkiem jasności i pewności prawa, przez co mogą uniemożliwić właściwe jego przestrzeganie.

• Andrzej Korybski, Leszek Leszczyński, Antoni Pieniążek: Wstęp do prawoznawstwa. Lublin: Wydawnictwo UMCS, 2005, s. 138. ISBN 83-227-2148-X.
• Andrzej Bator, Włodzimierz Gromski, Artur Kozak, Stanisław Kaźmierczyk, Zbigniew Pulka: Wprowadzenie do nauk prawnych. Leksykon tematyczny. Warszawa: LexisNexis, 2012, wyd.4, s.210