Kokusai Ku-7 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | Nippon Kokusai Koku |
Typ | wojskowy średni szybowiec transportowy |
Konstrukcja | górnopłat dwubelkowy ze stałym podwoziem |
Załoga | 2 |
Historia | |
Data oblotu | 1944 |
Dane techniczne | |
Wymiary | |
Rozpiętość | 34,77 m |
Długość | 19,5 m |
Powierzchnia nośna | 110,37 m² |
Masa | |
Własna | 3536 kg |
Użyteczna | 7464 kg |
Startowa | 11.000 kg (max.) |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 355 km/h |
Prędkość holowania | 200 km/h (max.) |
Dane operacyjne | |
Przestrzeń ładunkowa | |
32 żołnierzy z pełnym oporządzenie lub lekki czołg lub działo kalibru 75 mm wraz z ciągnikiem | |
Użytkownicy | |
Cesarska Armia Japońska |
Kokusai Ku-7 Manżuru (jap. 真鶴, dosł. Żuraw białoszyi, w kodzie wojsk alianckich - Buzzard) – średni szybowiec wojskowy z okresu II wojny światowej używany przez Cesarską Armię Japońską. Szybowiec charakteryzował się dwubelkowym kadłubem z centralną gondolą kadłubową z dwuosobową kabiną załogi i ładownią, do której sprzęt lub żołnierze dostawali się po odchyleniu do góry tyłu kadłuba. Ku-7 był największym szybowcem zaprojektowanym w Japonii.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prace projektowe nad szybowcem rozpoczęto w 1942[1] w wytwórni Nippon Kokusai Koku przy współudziale instytutu naukowo badawczego Uniwersytetu Tokijskiego. Był to największy szybowiec zaprojektowany w Japonii[1].
Pierwszy lot prototypu odbył się sierpniu 1944, w warunkach bojowych szybowiec miał być holowany przez bombowce Nakajima Ki-49 lub Mitsubishi Ki-67[1]. Z powodu złego dla Japonii przebiegu wojny szybowiec nigdy nie został użyty bojowo i nie wyszedł poza fazę eksperymentalną[1]. Na jego podstawie zbudowano samolot transportowy Kokusai Ki-105[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07162-4.