Kolonia (Fenicja) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kolonia fenicka – rodzaj kolonii, zakładany przez kolonistów fenickich. Kolonie fenickie, podobnie do greckich, miały zwykle charakter miejski i krótko utrzymywały kontakt z macierzystymi miastami.

Fenicjanie zasiedlali głównie południowy zachód wybrzeży Morza Śródziemnego (np. Kartagina, Utyka, Rusaddir) i nieco na zachód od Gibraltaru (np. Gadir), ale także Baleary (np. Ebusos) oraz Sardynię (np. Tharros, Carales). Na terenach kontrolowanych przez te miasta powstało państwo Kartaginy. Jednak w innych rejonach Morza Śródziemnego przewagę zdobyli kolonizatorzy i handlarze z Grecji, co bezpośrednio wpłynęło na zwycięstwo Greków nad Fenicjanami w wojnie gospodarczej.

• Gadir
• Tingis
• Lixus
• Thymiaterium

• Abyla
• Malaka
• Abdera
• Rusaddir

• Tipasa
• Kartagina
• Leptis Magna
• Acholla
• Tapsos
• Parva
• Hadrumetum
• Utyka
• Hippo regius
• Chullu

• Ebusos

• Olbia
• Tharros
• Sulcis
• Nora
• Carales

• Motja
• Panormos
• Soluntum

• Malta