Komora nabojowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Komora nabojowa – tylna część przewodu lufy lub otwór w bębnie rewolwerowym, w której umieszcza się nabój.

W broni odtylcowej jej wlot jest zamykany zamkiem. Ma najczęściej kształt i rozmiar odpowiadające kształtowi łuski naboju. Posiada powierzchnię, która składa się z kilku stożków o średnicy większej od kalibru lufy. Stożek który łączy komorę z częścią prowadzącą przewodu lufy nazywany jest stożkiem przejściowym. Kształt stożkowy komory ułatwia ładowanie broni i wyciąganie łuski po strzale. Komora nabojowa ze względu na przenoszenie w momencie strzału najwyższych ciśnień ma zazwyczaj grubsze ścianki niż reszta lufy.

• 
  Główne elementy lufy:
  A – lufa,
  B – przewód lufy,
  C – komora nabojowa
• 
  Komora nabojowa pistoletu:
  A – pusta, przed załadowaniem naboju,
  B – załadowana nabojem

• AndrzejA. Ciepliński AndrzejA., RyszardR. Woźniak RyszardR., Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WiS, 1994, s. 99, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275 .
• Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982, s. 107. ISBN 83-11-06699-X.