Kontinuum dialektalne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kontinuum dialektalne, kontinuum językowe – grupa blisko spokrewnionych bytów językowych, których formy przenikają się nawzajem, uniemożliwiając nakreślenie ostrych granic językowych^[1]. Istnieją różne kryteria kontinuum, m.in. geograficzne, na które składają się dialekty różnych miast i wsi, socjalne, gdzie dialekt zależy od warstwy społecznej (przykładowo na Jamajce)^[2].

• wschodniosłowiańskie kontinuum językowe: język ukraiński – język białoruski – język rosyjski^[3][4]
• zachodniosłowiańskie kontinuum językowe: język polski – języki łużyckie – język czeski – język słowacki^[3]
• skandynawskie kontinuum językowe: język duński – język szwedzki – język norweski – język farerski – język islandzki^[3]
• południowosłowiańskie kontinuum językowe: język słoweński – Język serbsko-chorwacki – język macedoński – język bułgarski^[3].

• J.K. Chambers: Dialectology. Cambridge: Cambridge University Press, 1980. (ang.).
• Władysław Kuraszkiewicz: Zarys dialektologii wschodniosłowiańskiej z wyborem tekstów gwarowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963.