Ksylobiont – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ksylobiont – organizm, który do życia wymaga drewna. Organizmy wymagające bezwzględnie do życia martwego drewna to saproksylobionty, podczas gdy organizmy blisko z nim związane, ale luźniej, to saproksylofile^[2].

Ksylobionty żyją w drewnie lub na drewnie przez większość swojego życia. Jest to też siedlisko, w którym się rozmnażają. Mogą być związane z drewnem w każdym stadium jego rozkładu jako organizmy saproksyliczne^[3].

Typowe ksylobionty należą do bezkręgowców (np. zgniotek cynobrowy, nadobnica alpejska) lub grzybów^[3] (np. płomiennica zimowa^[4]). Również wśród śluzowców ta grupa jest liczna^[5].

Ksylobiontyczne grzyby określa się jako grzyby nadrzewne^[4]. Organizmy rosnące na powierzchni drewna określa się nazwą epiksylity. Organizmy rosnące wewnątrz drewna to organizmy endoksyliczne (wewnątrz kory z kolei rosną organizmy endofloedyczne, a na zewnątrz – epifityczne)^[6].

Ksylobionty pełnią ważną funkcję w rozkładzie drewna, biorąc udział w procesach glebotwórczych^[3].

W Europie Środkowej ksylobionty są jednymi z najbardziej zagrożonych grup organizmów^[3]. Wiąże się to z małą w porównaniu z warunkami naturalnymi ilością martwego drewna we współczesnych lasach^[7]. W celu ich ochrony w lasach wydzielane są ostoje ksylobiontów^[8].

• ksylofag, ksylofagia
• kariofag
• kambiofag
• saprobiont