La Roche (1954) – Wikipedia, wolna encyklopedia

La Roche (M924)
Ilustracja
Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa

trałowiec

Typ

Adjutant

Historia
Stocznia

Consolidated Shipbuilding, Morris Heights

Położenie stępki

marzec 1953

Zamówiony dla  US Navy
Nazwa

MSC-171

 Belgia
Nazwa

„La Roche” (M924)

Wejście do służby

11 sierpnia 1954

Wycofanie ze służby

1969

 Polemiko Naftiko
Nazwa

„Niovi” (M254)

Wejście do służby

26 września 1969

Wycofanie ze służby

październik 2000

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 330 t
pełna: 390 t

Długość

44 m całkowita
42 m między pionami

Szerokość

8,3 m

Zanurzenie

2,6 m

Materiał kadłuba

drewno

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość

13,5 węzła

Zasięg

2700 Mm przy 10,5 w.

Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga

36

La Roche (M924)belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w marcu 1953 roku w stoczni Consolidated Shipbuilding w Morris Heights, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 11 sierpnia 1954 roku. W 1969 roku jednostkę zwrócono USA, po czym została przekazana Grecji i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Niovi” (gr. „Νιόβη”). Jednostkę wycofano ze służby w październiku 2000 roku.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS[1]. Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)[1][2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą[1].

Przyszły „La Roche” zbudowany został w stoczni Consolidated Shipbuilding w Morris Heights[3][4]. Stępkę okrętu położono w marcu 1953 roku, nieznana jest data wodowania[4]. Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-171[5][6].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton[3][4]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby[3][4]. Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła[3][4]. Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła[3][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24[4][5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1[3][4].

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][4][a].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

„La Roche” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) 11 sierpnia 1954 roku[7]. Okręt otrzymał numer burtowy M924[3][5]. W 1969 roku trałowiec został zwrócony USA, po czym został przekazany Grecji i wszedł do służby w Polemiko Naftiko pod nazwą „Niovi” („Νιόβη”)[4][7]. Okręt otrzymał numer taktyczny M254[8][7]. Jednostkę wycofano ze służby w październiku 2000 roku[7].

  1. Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Gogin 2021B ↓.
  2. Moore 1973 ↓, s. 296.
  3. a b c d e f g h i j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
  4. a b c d e f g h i j Gogin 2021D ↓.
  5. a b c d e Blackman 1960 ↓, s. 102.
  6. Sharpe 1991 ↓, s. 246.
  7. a b c d Gogin 2021A ↓.
  8. Moore 1973 ↓, s. 150.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]