French
DeutschLeczenie krwią – Wikipedia, wolna encyklopedia
Leczenie krwią, hemoterapia, krwiolecznictwo – metoda polegająca na przetaczaniu krwi pełnej lub innych preparatów krwiopochodnych stosowana w celach leczniczych. Jest ona przeprowadzana tylko w wyniku ścisłych wskazań lekarskich ze względu na możliwe powikłania[1][2][3].
Jest stosowana w przypadku:
- ostrej, niebezpiecznej dla zdrowia i życia utraty krwi lub osocza, np. w wyniku krwotoku lub niedrożności przewodu pokarmowego[2],
- dużego niedoboru składników krwi mogącego zagrażać życiu (np. w przebiegu hemofilii, małopłytkowości)[2],
- przewlekłej niedokrwistości, w której hematokryt osiąga poniżej 25%[2],
- gdy następuje konieczność transfuzji krwi w wyniku konfliktu serologicznego[2],
- zastosowania zastępczego pozaustrojowego krążenia krwi[2].
Powtórne, jak i każde inne następujące leczenie krwią wiąże się ze zwielokrotnieniem ryzyka i wymaga zastosowania większej ostrożności w stosunku do pacjenta[2].
Leczenie polegające na wstrzykiwaniu własnej krwi lub surowicy pacjenta to autohemoterapia[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ krwiolecznictwo, leczenie krwią i preparatami krwiopochodnymi. W: Encyklopedia dla pielęgniarek i położnych. Teresa Widomska-Czekajska, Jolanta Górajek-Jóźwik (red.). Wyd. I. T. 1: A–K. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2010, s. 407–408. ISBN 978-83-200-4198-9.
- ↑ a b c d e f g Jan Kuś, leczenie krwią, [w:] Józef Bogusz (red.), Encyklopedia pielęgniarstwa, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1976, s. 223–224.
- ↑ WSM 1996 ↓, s. 462.
- ↑ WSM 1996 ↓, s. 79.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Polska Akademia Nauk Wydział Nauk Medycznych, Wielki słownik medyczny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1996, ISBN 83-200-1923-0.
