Licencjat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Licencjat (łac. licentiatus) – tytuł nadawany w systemach szkolnictwa wyższego wielu krajów.

W Polsce jest to tytuł zawodowy^[1] nadawany obecnie absolwentom studiów I stopnia; tytuł ten oznacza posiadanie wykształcenia wyższego^[2]. W Niemczech tytuł licencjat bywa używany m.in. na fakultetach ewangelicko-teologicznych, ma on tam jednak inne znaczenie niż w Polsce, jest bowiem równy tytułowi doktora. Podobne znaczenie tytuł ten ma także w wielu krajach skandynawskich, np. w Szwecji i Finlandii licencjat nadawany jest po 2 latach studiów doktoranckich, natomiast doktorat po czterech (można też zrezygnować z licencjatu). Z kolei w Belgii licencjat (licenciaat/liciencié) był przed wejściem w życie procesu bolońskiego tytułem przyznawanym absolwentom cztero- lub pięcioletnich studiów na uniwersytetach, czyli odpowiednikiem polskiego tytułu magistra.

Bakałarz

Tytuł bakałarza jest także obecnie nadawany w krajach anglosaskich (ang. bachelor), Rosji (ros. бакалавр) i w Ukrainie. Nie odpowiada on licencjatowi (zawodowemu), ponieważ może wymagać 3–4 lat studiów, a nie 4-5 lat, jak w przypadku licencjatu. Historycznie to bakalaureat był pierwszym stopniem naukowym nadawanym przez uczelnie europejskie od XIII wieku. W dawnej Polsce było to także popularne określenie nauczyciela szkoły elementarnej.

W średniowieczu licencjat (łac. licentia docendi) uprawniał do wykładania na uniwersytecie. Do dziś, zgodnie z wielowiekową tradycją europejską, na wielu uczelniach m.in. teologicznych Kościoła katolickiego, licencjat to stopień pośredni między magistrem a doktorem. Posiadacz używa tytułu „mgr lic.”. Obecnie w Europie odchodzi jednak się od tradycyjnego nazewnictwa, w ramach procesu bolońskiego.

Etymologia

W średniowiecznej łacinie baccalaureatus z baccalaureus (przemiana pod wpływem łac. bacca – jagoda i laureus – wawrzyn) starszy student. Bakałarz od baccalarius – rolnik dzierżawca, młody kancelista lub kleryk, starszy student.

Zobacz też

Przypisy

↑ Art. 93 ust. 2 pkt 2 lit. b Ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r. poz. 1668).
↑ RobertR. Jastrzębski RobertR., W sprawie rządowych projektów ustaw: Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (druk nr 2446), przepisy prowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (druk nr 2447) (opinia pierwsza), „Przegląd Sejmowy”, 4 (147), 2018, DOI: 10.31268/ps.2018.08, ISSN 1230-5502 [dostęp 2018-12-10] .

[1] Art. 93 ust. 2 pkt 2 lit. b Ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r. poz. 1668).

[2] RobertR. Jastrzębski RobertR., W sprawie rządowych projektów ustaw: Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (druk nr 2446), przepisy prowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (druk nr 2447) (opinia pierwsza), „Przegląd Sejmowy”, 4 (147), 2018, DOI: 10.31268/ps.2018.08, ISSN 1230-5502 [dostęp 2018-12-10] .

[1]

[2]