Lir włoski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lir włoski

5 lirów z 1874
Kod ISO 4217	ITL
Symbol	₤ oraz L
Państwo	Włochy,  San Marino,  Watykan
Lata w obiegu	1861–2002
Bank centralny	Banca d'Italia
Podział	1 lir = 100 centesimo
Banknoty	1000L, 2000L, 5000L, 10 000L, 20 000L, 50 000L, 100 000L, 500 000L
Monety	50, 100, 200, 500, 1000 L – często używane 5, 10, 20L – rzadko używane
Multimedia w Wikimedia Commons

Lir włoski był walutą Włoch w latach 1861–2002.

Lir po raz pierwszy pojawił się w średniowieczu. Podobnie jak funt szterling, reprezentował wartość jednego funta srebra, który był wart 20 solidów lub 240 denarów. W Królestwie Włoch, utworzonym przez Napoleona I był on walutą obowiązującą na terenie kraju. Dzielił się na 20 soldi lub 100 centesimo.

Po zjednoczeniu Włoch w 1861 lir stał się obowiązującą walutą na terenie całego kraju. Zastąpił on m.in. florena lombardzko-weneckiego, piastrę sycylijską, lirę parmeńską. W 1865 lir stał się częścią Łacińskiego Związku Monetarnego, wraz z frankiem francuskim, frankiem belgijskim i frankiem szwajcarskim.

Lir obowiązywał na terenie Włoch formalnie do 1999, choć faktycznie wyszedł z obiegu w 2002. 1 marca 2003 odsłonięto Pomnik Lira, jedyny tego typu monument w strefie euro.

Z lirem włoskim były powiązane dwie waluty. Lir watykański na mocy konkordatu był powiązany z lirem włoskim. Jednocześnie lir włoski był legalną walutą na terenie Watykanu. Część monet watykańskich była bita we Włoszech. Można było nimi płacić zarówno we Włoszech, jak i w San Marino.

Lir sanmaryński, podobnie jak lir watykański, również był powiązany z lirem włoskim. Na terenie San Marino można było płacić lirami, podobnie jak częścią monet San Marino bitych we Włoszech.

Obie waluty zostały zastąpione przez euro.

Zobacz hasło lir w Wikisłowniku

• Numismatica Italiana