Małgiew piaskołaz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Małgiew piaskołaz
	Mya arenaria
	Linnaeus, 1758
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	małże
Podgromada	Heterodonta
Rząd	Myoida
Rodzina	małgwiowate
Rodzaj	Mya
Gatunek	małgiew piaskołaz
Synonimy
	Mya acuta Say, 1822; Mya acuta mercenaria Say, 1822; Mya alba Agassiz, 1839; Mya arenaria corbuloides Comfort, 1938; Mya communis Megerle von Mühlfeld, 1811; Mya corpulenta Conrad, 1845; Mya declivis Pennant, 1777; Mya elongata Locard, 1886; Mya hemphilli Newcomb, 1874; Mya japonica Jay, 1857; Mya lata J. Sowerby, 1815; Mya oonogai Makiyama, 1935; Mya subovata Woodward, 1833; Mya subtruncata Woodward, 1833; Sphenia ovoidea Carpenter, 1864;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Małgiew piaskołaz (Mya arenaria) – gatunek jadalnego małża z rodziny małgwiowatych (Myidae). Od łacińskiej nazwy tego mięczaka pochodzi nazwa etapu rozwoju Bałtyku obejmującego współczesny kształt tego morza (Morze Mya). W Europie wymarł w plejstocenie. W XVI lub XVII wieku pojawił się ponownie zawleczony z Ameryki Północnej^[3].

Gatunek kosmopolityczny i dość pospolity. Żyje w piaszczystych i mulistych zatokach atlantyckich wybrzeży Europy i Ameryki, od strefy pływów do głębokości kilkudziesięciu metrów^[4].

Są to duże małże o grubościennych, mimo to dość kruchych muszlach. Należą do największych w Bałtyku, osiągają 60–80 mm długości (w morzach pełnosłonych do 15 cm^[5]). Muszla eliptyczna, początkowo ciemno ubarwiona, bardzo szybko traci wierzchnią warstwę konchiolinową i dlatego znalezione na brzegu okazy są zwykle białe. Połówki skorup prawie symetryczne, choć prawa połówka bywa bardziej uwypuklona. Obie niedomknięte. W tylnym końcu brzegi nie przylegają do siebie – w tym miejscu małż wystawia na zewnątrz, sporych rozmiarów syfon, sam będąc zagrzebany, nawet 50 cm pod powierzchnią dna. Lewa połówka muszli, od wewnątrz na brzegu i w pobliżu szczytu, ma charakterystyczny łukowaty występ. Duży chondrofor, sterczący ze środkowej części zamka tej połówki, wchodzi głęboko w prawą.^[6]

U dołu widać łukowaty występ
Widok z góry
Wnętrze muszli (obie lewe połówki)

Bibliografia

Urbański J. Krajowe ślimaki i małże, Warszawa 1957 PZWS.
RafałR. Wąsowski RafałR., AleksanderA. Penkowski AleksanderA., Ślimaki i małże Polski, Warszawa: „Multico”, 2003, ISBN 83-7073-347-6, OCLC 749195338 .

Przypisy

↑ Mya arenaria, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Mya arenaria. World Register of Marine Species. (ang.).
↑ Zoologia : bezkręgowce. T. 1. Red. nauk. Czesław Błaszak. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16108-8.
↑ Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.
↑ Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990, s. 21. ISBN 83-02-02374-4.
↑ S. PeterS.P. Dance S. PeterS.P., Muszle, seria: Kolekcjoner, Warszawa: Wiedza i Życie, 2001, ISBN 83-7184-921-4 .

[itis-1] Mya arenaria, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[WoRMS-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Mya arenaria. World Register of Marine Species. (ang.).

[BlaszakT1-3] Zoologia : bezkręgowce. T. 1. Red. nauk. Czesław Błaszak. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16108-8.

[mszB-4] Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.

[Zmud-5] Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990, s. 21. ISBN 83-02-02374-4.

[6] S. PeterS.P. Dance S. PeterS.P., Muszle, seria: Kolekcjoner, Warszawa: Wiedza i Życie, 2001, ISBN 83-7184-921-4 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]