Małowodzie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Małowodzie (łac. oligohydramnion) i bezwodzie (łac. anhydramnion) – stany, w których ilość płynu owodniowego jest za mała. Małowodzie rozpoznaje się, gdy ilość płynu owodniowego w 32–36 tygodniu ciąży jest mniejsza niż 500 ml, albo gdy indeks płynu owodniowego (wskaźnik AFI) wynosi poniżej 5-6^[1].

W Stanach Zjednoczonych małowodzie wikła 0,5–5% wszystkich ciąż, a ciężkie małowodzie spotykane jest w 0,7% ciąż. Wśród ciąż przenoszonych (trwających 41 tygodni i dłużej) 12% z nich jest powikłanych małowodziem.

Przyczyną małowodzia jest najczęściej wrodzona wada układu moczowego płodu o charakterze malformacji, taka jak agenezja nerek, dysplazja pęcherza moczowego, atrezja moczowodu albo przeszkoda cewki moczowej. Małowodzie występuje też w przypadku przedwczesnego pęknięcia pęcherza owodni (ang. PROM, premature rupture of amniotic membranes) i w zespole przetoczenia krwi między płodami (TTTS). Nie jest do końca poznana etiologia małowodzia w ciążach przenoszonych.

Matczyne przyczyny małowodzia wiążą się z upośledzeniem przepływu maciczno–łożyskowego spowodowanym odwodnieniem (hipowolemią), PIH, angiopatiami.

Małowodzie objawia się małą objętością macicy względem wieku ciążowego, małym obwodem brzucha ciężarnej, małym przyrostem masy ciała u ciężarnej. W badaniu położniczym części płodu są łatwo wyczuwalne, a przemieszczanie części przodującej jest trudne.

Powikłaniami małowodzia mogą być:

• hipotrofia wewnątrzmaciczna
• hipoplazja płuc
• deformacje płodu
• zespół taśm owodniowych
• wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, zgon okołoporodowy.

Zobacz hasła małowodzie i bezwodzie w Wikisłowniku

• wielowodzie

• Artykuł z eMedicine (ang.)