Majątek osobisty (prawo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Majątek osobisty – w rozumieniu polskiego Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego występujący w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej majątek należący do wyłącznie jednego małżonka.

Ustawodawca nie definiuje majątku osobistego; wylicza jedynie, jakie przedmioty majątkowe wchodzą w jego skład. Są to:

  • przedmioty majątkowe nabyte przed ustanowieniem wspólności ustawowej,
  • przedmioty osobistego użytku,
  • odszkodowania uzyskane za wyrządzoną szkodę cielesną oraz zadośćuczynienia,
  • przedmioty uzyskane tytułem darowizny, legatu, dziedziczenia,
  • prawa niezbywalne,
  • nagrody za indywidualne osiągnięcia,
  • prawa indywidualne jak np. prawo autorskie[1].

W razie powstania przesłanek odpowiedzialności za wierzytelności wyróżniane są trzy sytuacje:

  • zobowiązania zaciągnięte na rzecz utrzymania rodziny – odpowiedzialność solidarna współmałżonków (wierzyciel może się zaspokoić z majątku odrębnego dłużnika oraz majątku wspólnego),
  • inne zobowiązania – w razie zgody współmałżonka odpowiedzialność solidarna, w razie braku zgody – odpowiedzialność majątkiem odrębnym dłużnika,
  • zobowiązania dotyczące przedmiotów majątku odrębnego i zaciągnięte przed ustanowieniem wspólności ustawowej – możliwość zaspokojenia się z majątku odrębnego dłużnika, jego wynagrodzenia za pracę i innych dochodów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tadeusz Smyczyński: Prawo rodzinne i opiekuńcze. Warszawa: C. H. Beck, 2016, s. 89–92. ISBN 978-83-255-8393-4.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]