Malena Ernman – Wikipedia, wolna encyklopedia

Malena Ernman

Malena Ernman (2012)
Imię i nazwisko	Sara Magdalena Ernman
Pseudonim	Malena Ernman
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1970 Uppsala
Typ głosu	mezzosopran
Gatunki	opera, jazz, pop, chanson, kabaret
Zawód	śpiewaczka operowa
Aktywność	od 1998
Wydawnictwo	Roxy Recordings
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Malena Ernman, właśc. Sara Magdalena Ernman (ur. 4 listopada 1970 w Uppsali) – szwedzka śpiewaczka operowa, mezzosopranistka z prawie 4-oktawowym głosem^[1]. Członkini Szwedzkiej Królewskiej Akademii Muzycznej^[2].

Reprezentantka Szwecji podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2009^[3].

Dzieciństwo i lata szkolne spędziła w szwedzkim Sandviken. Uczyła się w Szwedzkiej Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie, the Conservatoire d’Orléans we Francji i w szkole Opery Królewskiej w Sztokholmie^[1]. Jako piętnastolatka zaczęła swoją karierę solistki jako piosenkarka jazzowa w Orleanie i Paryżu. Zagrała mnóstwo jazzowych koncertów z takimi szwedzkimi artystami, jak Arne Domnérus, Putte Wickman czy Magnus Lindgren.

Zadebiutowała na deskach opery w 1998, śpiewając partię Kai w Staden Svena-Davida Sandströma w Operze Królewskiej w Sztokholmie i Rosiny w Cyruliku sewilskim Gioacchina Rossiniego w Staatsoper Berlin, Operze Królewskiej w Sztokholmie (gdzie potem zagrała tytułową rolę w operze Carmen Georgesa Bizeta) oraz w Fińskiej Operze Narodowej. W 1999 zagrała Nerona w Agrippinie w Operze Królewskiej La Monnaie w Brukseli i Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu. Niebawem wystąpiła też w roli Zerliny w Don Giovaniim oraz Roberto w Griseldzie Antonia Vivaldiego w Staatsoper Berlin. W 1999 zaśpiewała jako solistka podczas Ceremonii Wręczania Nagród Nobla. W 2001 zagrała Sally Bowles w Cabarecie Joe Masteroffa w Królewskim Teatrze Dramatycznym w Sztokholmie. Na przełomie 2001 i 2002 zagrała recital w Tokio. Wystąpiła również w Pasji według św. Jana Johanna Sebastiana Bacha w Katedrze Notre-Dame w Paryżu oraz w mozartowskim requiem z Berlińskimi Filharmonikami^[1].

Latem 2002 wzięła udział w festiwalu operowym w Glyndebourne, na którym zagrała Nancy w operze Albert Herring oraz Orlovsky w operetce pt. Zemsta nietoperza. Dwa lata później po raz pierwszy śpiewała partię Donny Elviry w Don Giovaniim^[4]. Premiera jej postaci odbyła się w La Monnaie w Brukseli. Podczas festiwalu w Aix-en-Provence i w Wiedniu oraz w Opéra Garnier w Paryżu zagrała rolę Lichas w Herculesie Georga Friedricha Händla. W 2005 odegrała tytułową rolę w operze Julie Philippe’a Boesmana w Operze Królewskiej La Monnaie w Brukseli, podczas festiwalu w Wiedniu oraz w Aix-en-Provence^[1].

Rok 2006 zaczęła rolą Nerona w Koronacji Popei Claudio Monteverdiego w Staatsoper Berlin i Operze Królewskiej La Monnaie w Brukseli. W tym samym roku zadebiutowała w tytułowej roli Dynony z Dydony i Eneasza Henry’ego Purcella. Wystąpiła później jako Annio w La clemenza di Tito podczas festiwalu w Salzburgu^[1]. W 2007 śpiewała partię Sekstusa w Juliuszu Cezarze w Wiedniu, Cherubina w Weselu Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta w Staatsoper Berlin oraz Nerona w Koronacji Popei Claudio Monteverdiego w Holenderskiej Operze w Amsterdamie^[1]. W 2008 powróciła do Opery Królewskiej w Sztokholmie, by zadebiutować w głównej roli Angeliny w operze Kopciuszek Gioacchino Rossiniego. Jesienią znów zagrała tytułową rolę w Dydonie i Eneaszu, tym razem w Opéra Comique w Paryżu. W 2009 zagrała główną rolę w Kopciuszku w operze we Frankfurcie, a pod koniec kwietnia tę samą rolę odegrała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. Później wystąpiła w Dydonie i Eneaszu na festiwalu w Wiedniu oraz w Holenderskiej Operze^[1][5].

Wystąpiła na koncertach w wielu krajach, m.in. w Rzymie, Madrycie, Paryżu, Londynie, Los Angeles, Berlinie i Tokio. Współpracowała wówczas z takimi dyrygentami, jak Esa-Pekka Salonen, René Jacobs, Daniel Barenboim, Nikolaus Harnoncourt, Philippe Herreweghe, Herbert Blomstedt, Marc Minkowski, Daniel Harding i Simon Rattle. Zagrała podczas mszy Waisenhausmesse na festiwalu w Salzburgu, koncercie Folk Songs Luciano Berio w Szwedzkiej Królewskiej Orkiestrze Filharmonicznej i podczas festiwalu w Verbier. Wystąpiła także z Arnoldem Östmanem w requiem Mozarta w Minneapolis^[1]. Wystąpiła także w Siedmiu grzechach głównych Kurta Weilla, Sea Pictures Edwarda Elgara, Kinder Toten Lieder Gustava Mahlera czy Kantatach Bacha^[1].

26 listopada 2008 otrzymała tzw. „dziką kartę” zapewniającą udział w półfinałach szwedzkich eliminacji eurowizyjnych Melodifestivalen 2009^[6][7], do których zgłosiła się z francusko-angielskojęzycznym utworem „La voix” autorstwa Fredrika Kempe^[3][8]. 28 lutego 2009 roku wystąpiła w ostatnim, czwartym półfinale selekcji, w pierwszej rundzie głosowania zdobyła 102 708 głosów i przeszła do drugiego etapu, w którym zmierzyła się w pojedynku z Sarą Dawn Finer^[9]. Ostatecznie zdobyła w nim 88 870 głosów od telewidzów i zakwalifikowała się do finału konkursu^[9]. 14 marca wystąpiła w finale eliminacji z ostatnim, 11. numerem startowym^[10] i ostatecznie go wygrała po zdobyciu łącznie 182 punktów^[11][12]. Jurorzy przyznali kompozycji 38 punktów, które uplasowało utwór na 8. miejscu spośród 11. finalistów^[9][13]. Dzięki 322 657^[9] głosom telewidzów Ernman otrzymała 144 punkty od publiczności, które po zsumowaniu pozwoliły na 11-punktową przewagę nad zdobywczynią drugiego miejsca w finale – Caroline af Ugglas^[9]. 24 kwietnia opublikowała teledysk do singla, który nazwała „pierwszym i jedynym popowym w karierze”^[14]. Klip nagrany został jako dokumentacja podróży mezzosopranistki ze Sztokholmu do Frankfurtu kamerką podróżniczą^[14][15]. 3 maja zaczęła próby generalne do występu na arenie „Olimpijskij”^[16][17]. 12 maja wystąpiła z piątym numerem startowym w pierwszym półfinale Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanym w Moskwie^[18] i z czwartego miejsca awansowała do finału^[19][20], w którym wystąpiła jako czwarta w kolejności^[21] i zajęła ostatecznie 21. miejsce z 33 punktami na koncie^[22]. Na scenie towarzyszył jej pięcioosobowy żeński chórek^[23], w skład którego weszły Dea Norberg, Jessica Marberger, Tine Matulessy, Malin Nilsson i Anna Maria Hallgarn^[24][25]. Głównym pomysłem wizualnym występu była gra kontrastów^[23]. Podczas prezentacji Ernman miała na sobie wartą 400 tys. koron szwedzkich białą suknię projektu Camilli Thulin^[26], a chórek śpiewający i tańczący wokół niej ubrany był w czarne garnitury^[23]. Ogromne ekrany LED w tle świeciły się na zielono i żółto, a na scenie umieszczono pięć plastikowych konstrukcji, które symbolizowały kryształy lodu. Pod koniec występu chórek zakładał teatralne maski ozdobione kryształami^[23][27], co miało stworzyć „mroźną” atmosferę^[28]. Po ogłoszeniu wyników wyznała, że podczas finału czuła się świetnie, nie denerwowała się, a zdobyte miejsce to wynik, którego się spodziewała^[29]. Kilka godzin po zakończeniu konkursu ogłosiła na swojej stronie internetowej, że wystawiła swoją konkursową kreację na licytację, z której cały zysk przekazany zostanie fundacji Radiohjälpen^[30]. W czerwcu tego samego roku wydała swoją kolejną płytę długogrającą zatytułowaną La Voix du Nord^[31].

W marcu 2010 zadebiutowała w roli Idamantesa w Idomeneuszu W.A. Mozarta. Śpiewała również na wielu koncertach w Skandynawii i w Niemczech, w tym z Andreą Bocellim w Stockholm Globe Arena oraz podczas świątecznego koncertu z Peterem Matteim w Sztokholmie. We wrześniu tego samego roku wystąpiła w operze Semele Händla. Wiosną 2011 wystąpiła ponownie w teatrze w Wiedniu w Rodelindzie Händla. Późniejsze występy to tytułowa rola w Serse Händla w teatrze w Wiedniu, Dydony w Dydonie i Ereuszu w Opera Comique w Paryżu i Heleny w Dziewicy z jeziora Rossiniego w teatrze w Wiedniu^[1]. W tym samym roku ukazała się jej nowa płyta zatytułowana Opera di fiori^[32].

W listopadzie 2013 wydała album studyjny pt. I decembertid^[33], a w lipcu 2014 – płyta pt. SDS^[34].

Wyszła za mąż za aktora Svante Thunberga, z którym ma dwie córki: Gretę i Beatę. Mieszkają w Kungsholmen w Sztokholmie^[1].

Albumy studyjne

• Naïve (2000)
• Cabaret Songs (2001)
• Songs in Season (2003)
• My Love (2003)
• La Voix du Nord (2009)
• Opera di Fiori (2011)
• I decembertid (2013)
• SDS (2014)

Albumy świąteczne

• Santa Lucia – En Klassisk Jul (2010)