Mantle Hood – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mantle Hood

Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1918 Springfield
Pochodzenie	amerykańskie
Data i miejsce śmierci	31 lipca 2005 Ellicott City
Gatunki	muzyka poważna, muzyka ludowa
Zawód	etnomuzykolog, kompozytor

Mantle Hood (ur. 24 czerwca 1918 w Springfield w stanie Illinois^[1][2][3], zm. 31 lipca 2005 w Ellicott City w stanie Maryland^[3]) – amerykański etnomuzykolog i kompozytor.

Studiował kompozycję u Ernsta Tocha na University of California w Los Angeles (1945–1950), w 1951 roku uzyskując stopień Master of Arts^[1][2][3]. Następnie podjął studia u Jaapa Kunsta na Uniwersytecie Amsterdamskim, gdzie w 1954 roku uzyskał stopień doktora na podstawie pracy The Nuclear Theme as a Determinant of Patet in Javanese Music (wyd. Groningen 1954)^[1][2][3]. Po powrocie do Los Angeles w 1954 roku podjął pracę na University of California, od 1962 roku na stanowisku profesora^[1][2]. Od 1961 do 1974 roku kierował tamtejszym instytutem etnomuzykologii^[1][2]. Prowadził badania terenowe w Indonezji (1956–1958) i Indiach (1975–1976)^[1][2]. W 1976 roku został wykładowcą University of Maryland^[1][2]. Gościnnie wykładał m.in. na Yale University i Wesleyan University^[1][2]. W latach 1965–1967 był przewodniczącym Society for Ethnomusicology^[1]. Opublikował prace The Ethnomusicologist (Nowy Jork 1971, wyd. 2. zrew. 1982) i The Paragon of the Roaring Sea (Wilhemshaven–Nowy Jork 1982), ponadto był autorem licznych artykułów i haseł encyklopedycznych^[2].

Sformułował pojęcie bimuzykalności, zgodnie z którym etnomuzykolog w swojej pracy badawczej powinien wyzbyć się etnocentryzmu i uprzedzeń wobec badanej kultury, uzyskując w ten sposób jej zrozumienie i umiejętność poprawnego wykonywania utworów należących do innej tradycji muzycznej^[1]. Utwór muzyczny zdaniem Hooda może mieć dla danej społeczności odniesienia pozamuzyczne wynikłe z lokalnych tradycji, jednak jego wartość jako dzieła muzycznego zależy od czynników pozaetnicznych i ponadnarodowych^[1]. Zadaniem badacza powinno być odkrycie norm rządzących danym stylem muzycznym, które mogą wypływać z różnych źródeł i dotyczyć każdego elementu utworu muzycznego^[1].

Skomponował m.in. poemat symfoniczny Vernal Equinox (1955), Trio na instrumenty dęte drewniane (1950), 6 duetów na sopran i flet prosty (1954), ponadto szereg utworów na fortepian^[2].