Max Wozniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Max Wozniak

Max Woźniak

Wozniak w 1956
Data i miejsce urodzenia	22 września 1926 Kolonia
Data śmierci	7 lipca 2023
Pozycja	bramkarz
Kariera juniorska
Lata Klub 1935–1939 Hakoah Köln
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1946–1952 Victoria Świebodzice 1952–1956 Górnik Wałbrzych 1957–1959 Hapoel Kefar Sawa
Kariera trenerska
Lata Drużyna Maccabi Herclijja 1967 Los Angeles Toros 1970 UCLA Bruins 1972–1974 Maccabee Los Angeles 1973 Stany Zjednoczone 1975–1976 Blue Star Torrance SC 1977–1978 Los Angeles Skyhawks
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Max Wozniak, także Max Wosniak (22 września 1926 w Kolonii, zm. 7 lipca 2023^[1][2]) – polsko-niemiecki piłkarz występujący na pozycji bramkarza, trener piłkarski, selekcjoner reprezentacji Stanów Zjednoczonych.

Urodził się w rodzinie żydowskiej^[3]; jego ojciec był Polakiem, który wyemigrował do Niemiec. Max Wozniak spędził dzieciństwo w Kolonii, tam też uczęszczał do żydowskiej szkoły, w której ukończył siódmą klasę, a od 1935 roku grał jako junior w Hakoahu Köln. Ze względu na politykę nazistowską w 1939 roku został wraz z rodziną deportowany do Polski jako kraju pochodzenia ojca^[4]. Podczas II wojny światowej rodzina Wozniaków zdecydowała się na przeprowadzkę do ZSRR, gdzie osiedlili się w Magnitogorsku. Tam Max Wozniak uczył się w szkole, a od kwietnia 1942 roku pracował w fabryce wojskowej. W 1946 roku Wozniakowie wrócili do Polski, gdzie Max podjął pracę w kopalni węgla, a później w wydziale księgowości tej kopalni^[5]. W 1946 roku rozpoczął karierę piłkarską, grając jako bramkarz w Victorii Świebodzice^[3]. W 1952 roku został zawodnikiem Górnika Wałbrzych^[6]. W trakcie gry dla tego klubu wystąpił w nieoficjalnym meczu reprezentacji Dolnego Śląska przeciwko Polsce (22 sierpnia 1956, 0:1)^[7]. W 1957 roku wyemigrował do Izraela, gdzie do 1959 roku był zawodnikiem Hapoelu Kefar Sawa^[6].

W 1961 roku uzyskał w Niemczech licencję trenerską^[5]. Początkowo prowadził kluby niemieckie, a także Maccabi Herclijja. W 1965 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W 1967 roku był szkoleniowcem Los Angeles Toros, występującego w National Professional Soccer League. W 1970 roku wraz z drużyną UCLA wygrał Greater Los Angeles Soccer League. W 1972 roku został trenerem Maccabee Los Angeles, z którym rok później wygrał National Challenge Cup, a w 1974 roku triumfował w Greater Los Angeles Soccer League^[4].

W 1973 roku został selekcjonerem reprezentacji Stanów Zjednoczonych, którą poprowadził w dwóch oficjalnych meczach towarzyskich: przeciwko Bermudom (17 marca, 0:4) i Polsce (20 marca, 0:4). Następnie prowadzona przez niego reprezentacja odbyła serię nieoficjalnych meczów w Europie, nie wygrywając żadnego (1:2 z Polską B, 1:5 z Niemcami B, 0:6 z Belgią B, 0:7 z SS Lazio i 1:1 z US Massese)^[8]. Po serii nieudanych spotkań Wozniak został zwolniony, a jego następcą został Gene Chyzowych^[3]. W latach 1975–1976 Wozniak pracował jako trener Blue Star Torrance SC, zdobywając z tym klubem mistrzostwo ligi. W latach 1977–1978 był trenerem Los Angeles Skyhawks^[4].

Był żonaty od 1969 roku. Został wcielony do Southern California Jewish Sport Hall of Fame (1993) oraz USA Jewish Sport Hall of Fame^[5].