Sega Mega Drive – Wikipedia, wolna encyklopedia

SEGA Mega Drive / SEGA Genesis

Europejski model konsoli
Typ	konsola gier wideo
Producent	SEGA
Generacja	czwarta generacja
Premiera	Japonia: październik 1988[1] Ameryka Północna: sierpień 1989[1] Europa: wrzesień 1990[1] Polska: 1992[2]
Nośniki danych	kartridż, płyta kompaktowa
Kontrolery	gamepad
Sprzedanych jednostek	ok. 30 milionów[3]
Najlepiej sprzedawana gra	Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[4]
Poprzednik	Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III
Następca	Sega Saturn
Multimedia w Wikimedia Commons

Sega Mega Drive – 16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w październiku 1988 roku w Japonii^[1] i 1992 w Polsce^[2]. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive^[1]. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Konsola była następcą 8-bitowych Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.

4 października 2019 została wydana zminiaturyzowana wersja konsoli – Sega Mega Drive Mini^[5]. W październiku 2022, Sega wydała drugi model tejże konsoli.^[6]

Ta sekcja od 2022-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik).

• Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz.
• Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics.
• Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.

Pomocniczy procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik).

• Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz.
• Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
• Używany także jako sterownik dźwięku.

• Boot ROM: 2 KB.
• Główny RAM: 64 KB.
• Video RAM: 64 KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
• Pomocniczy RAM: 8 KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
• Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb).

Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.

• Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien).
• Sprite’y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu.
• Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64.
• Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.

• Główny układ dźwiękowy: Yamaha YM2612
• Pomocniczy układ dźwiękowy: Texas Instruments SN76489 (wbudowany w VDP)

• W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę
• Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega Mega-CD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie Sega 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów
• W 1992 na rynku pojawił się również pistolet świetlny Menacer, który w niektórych grach służył do strzelania (wskazywania celu)^[7].
• Power Base Converter pozwalał na granie w gry przeznaczone dla Master System^[8]
• Konami wyprodukowało pistolet Justifier, sprzedawany wraz z grą Lethal Enforcers^[9]
• W 1995 roku, przedsiębiorstwo MATT wydało na polski rynek gamepad Boomerang, przeznaczony dla m.in konsol Mega Drive oraz Master System^[10][11]

Mega Drive jest kompatybilny wstecznie z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.

Od początku 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, rozpoczynając od 8-bitowego Master System i 16-bitowego Mega Drive'a a w kolejnych latach wprowadzając następne systemy tego producenta^[2]. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów^[12]. Początkowo konsole rozprowadzały przedsiębiorstwa specjalizujące się w sprzętach audio-video jak ITI Neovision czy Brabork. W 1994 roku, dostawca zmienił dotychczasowych partnerów i zaczął stawiać na sprzedawców związanych z grami wideo i jednym z partnerów stał się w połowie tego roku Bobmark International. Mega Drive miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się w 1993 roku, jego pirackich kopii, sprzedawanych w białych pudełkach na wzór japońskiej wersji, pod tą samą nazwą lub zmienioną na np. High Quality, Macro Drive, Hunt 16 bit czy MEGA+Plus2 Neon. Cena detaliczna klona wraz z dwoma kontrolerami wynosiła pomiędzy 2,5 mln zł a 3 mln zł, natomiast legalna konsola kosztowała co najmniej 3,5 mln zł. Problem stanowiły także podróbki gier, których ceny wynosiły od 300 tys. zł do 1,2 mln zł, przez co były tańsze w porównaniu do oryginalnych gry, które kosztowały od 1 mln zł do 2 mln zł. Ponadto, popularnym wśród detalistów stał się import używanych gier z Niemiec lub Austrii w celu odsprzedaży^[1][13]. Te działania spowodowały, że 16-bitowe imitacje stały się obok "klonów" Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie^[1][14]. Aby walczyć z fałszywkami oraz wypromować nową generację wśród posiadaczy 8-bitowej podróbki Famicoma, Bobmark postanowił wydać klona o nazwie Power Pegasus, którego pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95^[1][15]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie^[16] a jego cena detaliczna, wraz z kontrolerem i jedną oryginalną grą wynosiła 329 zł^[17].

W tym czasie Nissho Iwai nie dostał przedłużenia kontraktu dla Europy Środkowo-Wschodniej, z powodu nieefektywności swojej strategii, która spowodowała brak zainteresowania poddystrybutorów w reklamowanie konsol Segi z obawy przed podziałem zysków z równoległymi partnerami^[12]. Wraz z przebudową sieci sprzedaży, Sega Europe zdecydowała się współpracować dalej tylko z najbardziej doświadczonymi i efektywnymi poddystrybutorami, z czego w Polsce był to tylko Bobmark^[12]. Zamiast Power Pegasusa, skupiono się na nowo wydanej Sega Saturn oraz oryginalnym Mega Drive, co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych^[18]. Działania japońskiego producenta były związane z przewidywaniami analityków rynkowych, którzy dowodzili iż do przynajmniej 1998 roku, 8-bitowe i 16-bitowe systemy będą w tych regionach nadal najpopularniejszym wyborem wśród nabywców^[12]. Marek Jutkiewicz przekonywał, że w Polsce istnieje już znacząca baza użytkowników 16-bitowego sprzętu, czego zasługi dopatrywał się m.in w importerach, dlatego też jednym z głównych planów działania oprócz dystrybucji konsol tego typu, było wsparcie dla sprzedaży oprogramowania i walka z piractwem, pokazując klientowi techniczne zalety kupna oryginałów^[9].

Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała"^[19] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boy'owi i PlayStation^[20].

W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku^[21][22]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy i Australii^[23][24].

Od stycznia 1996 roku, prawa do dystrybucji Sega Channel w Polsce posiadało przedsiębiorstwo Tele-Communications, Inc.^[25]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Gry na platformę Sega Mega Drive/Sega Genesis.

• SEGA-16
• GUARDIANA