Michael von Faulhaber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michael von Faulhaber
Kardynał prezbiter
ilustracja
Herb duchownego Vox temporis vox Dei
Głos czasów głosem Boga
Kraj działania

Niemcy

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1869
Heidenfeld (Röthlein)

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1952
Monachium

Miejsce pochówku

Katedra Najświętszej Marii Panny w Monachium

Arcybiskup Monachium i Fryzyngi
Okres sprawowania

1917–1952

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1 sierpnia 1892

Nominacja biskupia

4 listopada 1910

Sakra biskupia

19 lutego 1911

Kreacja kardynalska

7 marca 1921
Benedykt XV

Kościół tytularny

S. Anastasiae

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN Krzyż Żelazny II klasy (Cesarstwo Niemieckie) Order św. Huberta (Bawaria) Order Zasług Wojskowych I i II klasy (Bawaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 lutego 1911

Konsekrator

Franziskus von Bettinger

Współkonsekratorzy

Ferdinand von Schlör
Adolf Fritzen

Michael von Faulhaber (ur. 5 marca 1869 w Heidenfeld (obecnie część gminy Röthlein), zm. 12 czerwca 1952 w Monachium) – niemiecki duchowny katolicki, arcybiskup Monachium i Fryzyngi, kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Tablica w katedrze monachijskiej

Studiował w seminariach w Schweinfurcie i Würzburgu oraz na uniwersytecie w Würzburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 1 sierpnia 1892 w Würzburgu. Pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Würzburg, wykładał w miejscowym seminarium oraz na uniwersytecie w Strasburgu.

7 stycznia 1911 został mianowany biskupem Spiry, przyjął sakrę biskupią 19 lutego 1911 z rąk arcybiskupa Monachium, kardynała Franziskusa von Bettingera. Po śmierci kardynała von Bettingera został przeniesiony na stolicę arcybiskupią Monachium i Fryzyngi 24 lipca 1917. Otrzymał tytuł asystenta Tronu Papieskiego (17 stycznia 1920).

7 marca 1921 papież Benedykt XV wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Anastasiae. Kardynał von Faulhaber brał udział w konklawe w 1922 i 1939, w lipcu 1930 pełnił funkcję legata papieskiego na Kongres Eucharystyczny w Spirze. W 1924 zabronił kandydowania do Reichstagu z list DNVP ks. dr Philippowi Haeuserowi (1876-1960), prezentującemu postawy antysemickie i pronazistowskie.

Z aprobatą przyjął ratyfikację konkordatu Stolicy Apostolskiej z III Rzeszą w 1933. Umowa dawała szansę na prawną ochronę instytucji katolickich, które coraz częściej doznawały szykan ze strony nowych władz. Napisał wtedy do Hitlera: „To do czego stary parlament i partie nie zdołały doprowadzić przez 60 lat, pańska godna męża stanu dalekowzroczność pomogła osiągnąć w sześć miesięcy. (...) Niech Bóg zachowa Kanclerza Rzeszy dla naszego narodu”[1]. Te słowa należy jednak rozumieć jako pragmatyczne obłaskawianie bestii, w ogólnym kontekście tego, jak zwracano się do führera, który nie dopuszczał żadnych głosów sprzeciwu, uwielbiał zaś pochwały[2].

Był głównym autorem wydanej w 1937 encykliki Piusa XI Mit brennender Sorge, która ogólnie potępiała nacjonalizm[3][4].

29 czerwca 1951 wyświęcił na kapłanów braci Georga i Josepha Ratzingerów, z których drugi został wybrany w 2005 papieżem i przybrał imię: „Benedykt XVI”.

W chwili śmierci był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Benedykta XV. Został pochowany w katedrze metropolitalnej w Monachium.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cytat za Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 424-425. ISBN 83-7120-927-4.
  2. Por. Ian Kershaw: Hitler 1889-1936. Hybris, Poznań: 2001, s. 422-423. ISBN 83-7120-927-4.
  3. G. Formigoni, Encyklopedia chrześcijaństwa, t. 3, Kielce 2005
  4. Kto ponad skalę wartości ziemskie rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, które w porządku doczesnym zajmują istotne i czcigodne miejsce, i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten przewraca i fałszuje porządek rzeczy stworzony i ustanowiony przez Boga - Człowieka i daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze. (Mit brennender Sorge II, 12)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]