French
DeutschMike McCallum – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Pełne imię i nazwisko | Michael McKenzie McCallum | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | The Body Snatcher | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 7 grudnia 1955 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 182 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Styl walki | praworęczny | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa | junior średnia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba walk | 55 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Zwycięstwa | 49 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przez nokauty | 36 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Porażki | 5 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Remisy | 1 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Mike McCallum (właśc. Michael McKenzie McCallum, ur. 7 grudnia 1955 w Kingston[1][2]) – jamajski bokser, zawodowy mistrz świata w trzech kategoriach wagowych.
Kariera w boksie amatorskim
[edytuj | edytuj kod]Jako amator startował w kategorii półśredniej (do 67 kg). Zdobył w niej srebrny medal na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1974 w Santo Domingo (w finale pokonał go ówczesny mistrz olimpijski Emilio Correa z Kuby[3]. Na mistrzostwach świata seniorów w 1974 w Hawanie odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch walk i porażce w ćwierćfinale z późniejszym srebrnym medalistą Clintonem Jacksonem ze Stanów Zjednoczonych[4]. Jackson pokonał go w finale mistrzostw Ameryki Północnej w 1975 w Miami[5] i w pierwszej walce na igrzyskach panamerykańskich w 1975 w Meksyku[6].
Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch pojedynków i porażce z Reinhardem Skricekiem z Republiki Federalnej Niemiec[1]. Zwyciężył na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1976 w Kingston[7] i na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1977 w Panamie[8].
Zdobył złote medale na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1978 w Medellín[9] i na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton[10], a także srebrny medal na igrzyskach panamerykańskich w 1979 w San Juan (w finale pokonał go Kubańczyk Andrés Aldama)[11].
Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w 1977[12].
Kariera w boksie zawodowym
[edytuj | edytuj kod]Przeszedł na zawodowstwo w 1981. Po wygraniu pierwszych 21 pojedynków (w tym z Ayubem Kalule w listopadzie 1982) zmierzył się 19 października 1984 w Madison Square Garden w Nowym Jorku z Seanem Mannionem w walce o wakujący tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii junior średniej, zwyciężając jednogłośnie na punkty. Skutecznie bronił tergo tytułu wygrywając kolejno z: Luigim Minchillo (1 grudnia 1984 w Mediolanie, przez techniczny nokaut w 13. rundzie), Davidem Braxtonem (28 lipca 1985 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 8. rundzie), Julianem Jacksonem (23 sierpnia 1986 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 2. rundzie), Miltonem McCrorym (19 kwietnia 1987 w Phoenix, przez techniczny nokaut w 10. rundzie) i Donaldem Currym (18 lipca 1987 w Las Vegas, przez nokaut w 5. rundzie). Po tej walce zrezygnował z tytułu mistrza świata i przeniósł się do kategorii średniej.
5 marca 1988 w Pesaro spróbował zdobył tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej, lecz przegrał na punkty z Sumbu Kalambayem. Była to pierwsza porażka w jego karierze zawodowej. 10 maja 1989 w Londynie zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej po wygranej na punkty z Herolem Grahamem. Trzykrotnie skutecznie bronił tego pasa wygrywając ze Steve’em Collinsem (3 lutego 1990 w Bostonie, na punkty), Michaelem Watsonem (14 kwietnia 1990 w Londynie, przez nokaut w 11. rundzie) i Sumbu Kalambayem (1 kwietnia 1991 w Monte Carlo, na punkty). WBA pozbawiła McCalluma tytułu mistrzowskiego jesienią 1991.
13 grudnia 1991 w Atlantic City McCallum zremisował z Jamesem Toney’em w pojedynku o tytuł mistrza świata organizacji IBF w wadze średniej. W walce rewanżowej 29 sierpnia 1992 w Reno Toney wygrał jednogłośnie na punkty. McCallum Został mistrzem świata organizacji WBC w wadze półciężkiej po wygranej na punkty z Jeffem Hardingiem 23 lipca 1994 w Bismarck. Obronił ten tytuł w walce z Carlem Jonesem 25 lutego 1995 w Londynie, ale w kolejnej walce 16 czerwca tego roku w Lyonie stracił go na rzecz Francuza Fabrice Tiozzo.
Zmierzył się 22 listopada 1996 w Tampa z Royem Jonesem Jrem w pojedynku o pas tymczasowego mistrza świata WBC w wadze półciężkiej, ale przegrał na punkty. 22 lutego 1997 James Toney pokonał go na punkty. Była to ostatnia walka McCalluma[13][14].
W 2003 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Mike McCallum [online], olympedia.org [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ a b Mike McCallum [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ )12.Central American and Caribbean Games – Santo Domingo, Dominican Republic – March 3–9, 1974 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 1.World Championships – Havana, Cuba – August 17–30, 1974 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ North American Championships – Miami, USA – July 24–26 1975 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 7.Panamerican Games – Ciudad Mexico, Mexico – October 12–26 1975 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 7.Central American and Caribbean Championships – Kingston, Jamaica – November 1976 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 8.Central American and Caribbean Championships – Panama City, Panama – August 13–20, 1977 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 13.Central American and Caribbean Games – Medellin, Colombia – July 8–15, 1978 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 11.Commonwealth Games – Edmonton, Canada – JAugust 3–12 1978 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 8.Panamerican Games – Coliseo Roberto Clemente, San Juan, Puerto Rico –July 1–15, 1979 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ United States National Championships – Winston-Salem – May 3–7 1977 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Mike McCallum [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Mike McCallum „The Body Snatcher” [online], The Cyber Boxing Zone [dostęp 2021-08-22] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 502–505. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Mike McCallum [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- Mike McCallum „The Body Snatcher” [online], The Cyber Boxing Zone [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- Mike McCallum [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).