Mikołaj z Latowicza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mikołaj z Latowicza (ur. w Latowiczu, zm. 15 września 1499 w Rzymie) – polski duchowny katolicki i prawnik, dziekan penitencjarzy w bazylice św. Piotra, kanonik i prepozyt kapituły katedralnej w Płocku, prepozyt kapituły włocławskiej oraz kanonik kapituły gnieźnieńskiej^[1].

Był synem Piotra, mieszczanina z Latowicza koło Mińska Mazowieckiego^[1]. Latem 1462 roku rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Uniwersytetu Krakowskiego, po dwóch latach uzyskał bakalaureat sztuk wyzwolonych, a zaraz po świętach Bożego Narodzenia w 1468 roku sięgnął po tytuł magistra^[1]. Studiował również filozofię (wraz z Janem z Głogowa)^[1].

Niedługo po promocji magisterskiej rozpoczął wykładać na krakowskim Wydziale Sztuk, zaczął wtedy również studiować prawo kanoniczne^[1]. W 1470 roku został bakałarzem dekretów^[1].

30 stycznia 1473 roku wszedł do grona kolegiatów Kolegium Większego, dwukrotnie pełnił funkcję prepozyta (przełożonego) Kolegium (1473 i 1474)^[1]. W semestrze zimowym 1473/1474 roku pełnił funkcję praepositus cellarii (opiekuna piwnicy z trunkami dla mieszkańców Kolegium)^[1].

W 1474 roku uzyskał licencjat prawa kanonicznego^[1]. Przez kilka miesięcy, razem z Jakubem Boksicą, toczył spór z prepozytem Kolegium Andrzejem z Łabiszyna o pozycję wśród kolegiatów. Sprawa ta była rozważana m.in. na zgromadzeniu ogólnym mistrzów uniwersytetu, którzy 28 lutego 1475 roku zdecydowali, że Mikołaj będzie miał pierwszeństwo w oddawaniu głosów na zebraniach kolegiatów, przy stole i na wykładach, zaraz po osobach z tytułem doktora^[1].

W semestrze zimowym 1476/1477 roku wybrany został na dziekana Wydziału Sztuk^[1]. Studiował również teologię, od początku 1480 roku źródła wymieniają go jako bakałarza teologii^[1].

Przed 1479 rokiem otrzymał kanonię w kościele św. Floriana w Krakowie^[1]. Na polecenie biskupa Jana Rzeszowskiego wyjechał do Rzymu (1479), gdzie na początku 1480 roku wypromowany został na doktora dekretów, a rok później na doktora obojga praw^[1]. Najprawdopodobniej w 1483 roku uzyskał również tytuł doktora teologii^[1].

W marcu 1480 roku uzyskał nominację na penitencjarza mniejszego w bazylice św. Piotra. Obsługiwał tam penitentów z Polski, Rusi, Czech i Słowacji^[1]. Niedługo później mianowano go dziekanem penitencjarzy^[1]. Uzyskał również wiele papieskich prowizji i beneficjów: probostwa w Ibramowicach (przed 1480), św. Jakuba Apostoła na Kazimierzu (1480), w Gołaczowych (1484), kanonię (1480) i prepozyturę (1484) w płockiej kapitule katedralnej, prepozyturę w kapitule włocławskiej oraz kanonię w kapitule gnieźnieńskiej^[1]. Reprezentował również wielu polskich duchownych w Kamerze Apostolskiej^[1].

Zmarł w Rzymie, 15 września 1499 roku^[1].