Mitrofan (Krasnopolski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święty
Mitrofan

święty kapłan nowomęczennik (swiatonowomuczenik)
Data i miejsce urodzenia	22 października 1869 gubernia woroneska
Data i miejsce śmierci	6 lipca 1919 Astrachań
Czczony przez	Rosyjski Kościół Prawosławny
Kanonizacja	2000 Moskwa przez Rosyjski Kościół Prawosławny
Wspomnienie	23 czerwca (według kalendarza juliańskiego)

Mitrofan, imię świeckie Dmitrij Iwanowicz Krasnopolski (ur. 10 października^?/22 października 1869 w guberni woroneskiej, zm. 6 lipca 1919 w Astrachaniu) – arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, nowomęczennik.

Ukończył seminarium duchowne w Woroneżu w 1890 i trzy lata później został studentem Kijowskiej Akademii Duchownej. W 1896 złożył śluby zakonne, zostając rok później hieromnichem. W 1902 objął funkcję rektora seminarium duchownego w Mohylewie, otrzymując równocześnie godność archimandryty. W Mohylewie przewodniczył bractwu Przemienienia Pańskiego. 11 lutego 1907 mianowano go biskupem pomocniczym eparchii mohylewskiej z tytułem biskupa homelskiego. Również w 1907 wybrano go do Dumy III kadencji. W sierpniu 1909 uczestniczył w zjeździe bractw cerkiewnych działających na zachodnich ziemiach Imperium Rosyjskiego. Działał w rosyjskim ruchu monarchistycznym i nacjonalistycznym, był członkiem Związku Narodu Rosyjskiego i Rosyjskiego Zebrania^[1].

W 1912 został biskupem mińskim, zaś 6 lipca 1916 przeniesiono go na katedrę astrachańską i carewską. Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w czasie którego został wybrany przewodniczącym Wydziału ds. Najwyższej Władzy Cerkiewnej. W czasie soboru należał do największych zwolenników restauracji Patriarchatu Moskiewskiego i przyczynił się do zwycięstwa popierających patriarchat nad jego przeciwnikami. Negatywnie odniósł się do obalenia caratu. Odmówił podpisania telegramów kierowanych przez rosyjską prawosławną hierarchię do nowych władz kraju^[1].

W kwietniu 1918 otrzymał godność arcybiskupa za swoje osiągnięcia w administrowaniu eparchią, cieszył się również sławą znakomitego kaznodziei. Już miesiąc później został aresztowany.

Mimo popularności, jaką cieszył się wśród wiernych eparchii, został razem z biskupem wikariuszem eparchii astrachańskiej i carewskiej Leoncjuszem skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Tuż przed śmiercią miał chcieć pobłogosławić pluton egzekucyjny. Widząc to dowodzący nim uderzył go pistoletem w rękę, po czym zabił arcybiskupa strzałem w głowę.

W 2000 został kanonizowany przez Rosyjski Kościół Prawosławny.

• J. Charkiewicz, Święci ziemi białoruskiej, Bratczyk, Hajnówka 2006, ISBN 83-88325-76-0