Mleczaj rudobrązowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mleczaj rudobrązowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	gołąbkowce
Rodzina	gołąbkowate
Rodzaj	mleczaj
Gatunek	mleczaj rudobrązowy
Nazwa systematyczna
Lactarius hysginus (Fr.) Fr. Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 337 (1838) [1836-1838]
Zasięg
Zasięg w Europie
Multimedia w Wikimedia Commons

Mleczaj rudobrązowy (Lactarius hysginus (Fr.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1818 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Agaricus hysginus. Ten sam autor w 1838 r. przeniósł go do rodzaju Lactarius^[1]. Ma 5 synonimów. Niektóre z nich:

• Lactarius hysginus var. americanus Hesler & A.H. Sm. 1979
• Lactarius hysginus var. subroseus Hesler & A.H. Sm. 1979^[2].

Polską nazwę nadała Alina Skirgiełło w 1998 r.^[3]

Kapelusz

Średnica 4–10 cm, początkowo silnie wypukły, w miarę rozwoju coraz bardziej płaski, na koniec wklęsły. Skórka daje się oderwać w całości. W stanie wilgotnym jest lepki, a nawet śluzowaty. Powierzchnia o równomiernym, rudobrązowym lub brudnordzawym ubarwieniu, ze słabym, czerwonawym lub brudnomięsistym odcieniem. Są na niej koncentryczne ułożone małe kępki lub koncentryczne pasma włosków^[4].

Blaszki

Gęste z blaszeczkami, przyrośnięte lub nieco zbiegające, dość wąskie, początkowo jasnożółte, potem silnie ochrowe z żółtopomarańczowym odcieniem, u starszych okazów nieco rudawe. Mleczko obfite, białe, nie zmieniające barwy, w smaku silnie piekące^[4].

Trzon

O wysokości 3–5 cm i grubości 1–2,5 cm, cylindryczny, masywny, początkowo pełny, potem watowaty. Powierzchnia lepka, jasnobrązowa, nieco błyszcząca, czasami z licznymi plamami^[4].

Miąższ

Białawy, o owocowym zapachu, na powietrzu po dłuższym czasie nabiegający ochrowożółtawo^[4].

Wysyp zarodników

Jasnoochrowy^[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 6,5–7,5 × 5,5–6,5 µm, szeroko owalne z bogatym urzeźbieniem składającym się z brodawek i łączących je listewek, razem tworzących siateczkowatą strukturę. Podstawki 40–48 × 8–10 µm. Liczne cheilocystydy występują zarówno na ostrzu, jak i bokach blaszek, są wrzecionowate, o długości 50–70 µm i średnicy 7–8 µm^[4].

Gatunki podobne

Wśród podobnych gatunków wymieniane są: Lactarius curtus, Lactarius fraxineus, mleczaj dębowy (Lactarius quietus)^[4].

Podano jego stanowiska w Ameryce Północnej, Europie i Japonii. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony, podano tu liczne jego stanowiska, zwłaszcza na Półwyspie Skandynawskim^[5]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył sześć stanowisk^[3]. W późniejszych latach podano nowe stanowiska^[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony, który zapewne w najbliższej przyszłości przesunie się do kategorii wymierających, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia^[7].

Naziemny grzyb mykoryzowy. Występuje w lasach iglastych. Owocniki tworzy od lipca do października^[3]. Najczęściej spotykany jest w trawiastych lasach świerkowych z dodatkiem brzóz^[4].