Mudéjar – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mudejar (z arab. مدجن mudadżdżan, ten, który mógł zostać w Hiszpanii) – styl w hiszpańskiej architekturze i sztuce, który rozwinął się z połączenia elementów islamskich i chrześcijańskich (romańskich i gotyckich). Mudejarami nazywano Maurów żyjących na ziemiach znajdujących się pod władzą chrześcijan; było wśród nich wielu rzemieślników, którzy przyczynili się do powstania nowego stylu.

Styl mudejar pojawił się w XII wieku i przetrwał do XVII wieku. Największy jego rozkwit nastąpił w okresie gotyku (XV–XVI w.). Jego cechy charakterystyczne to bogactwo dekoracji ornamentalnych wykonywanych w stiuku, drewnie i cegle, którymi pokrywano płaszczyzny tak, by ściany przypominały haftowane lub tkane draperie. Unikano za to przedstawień postaci ludzkich lub zwierzęcych. Wykorzystywano łuki typowe dla architektury mauretańskiej. Pomieszczenia przykrywano stropami kasetonowymi i sklepieniami stalaktytowymi. Stosowano również azulejos.

• kościoły Santa María la Blanca i San Benito w Toledo;
• Alkazar w Sewilli;
• Kościół Bożego Ciała w Segowii;
• zespół architektoniczny miasta i prowincji Teruel w Aragonii, najlepszy przykład tzw. aragońskiej odmiany mudejar, wpisany na listę UNESCO.
• Klasztor Sant Jeroni de Cotalba w Walencji,

Zobacz multimedia związane z tematem: Mudéjar

• plateresco
• styl izabeliński
• styl neomauretański

• Jean Babelon: Sztuka hiszpańska. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974, s. 43-54.
• Słownik terminów artystycznych i architektonicznych. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 271–272, seria: Historia Sztuki. Biblioteka Gazety Wyborczej. ISBN 978-83-62095-59-9.