Nazarejczycy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nie mylić z: Nazirejczycy.

Nazarejczycy (nazorejczycy) – nazwa nadana pierwszym chrześcijanom w Dziejach Apostolskich; później, w IV wieku, także jedna z sekt chrześcijańskich wywodzących się z Jerozolimy, zachowująca prawo mojżeszowe i żydowskie tradycje obrzędowe jak na przykład obrzezanie; podobna do sekt ebionickich, z tą różnicą, że nie odrzucała wiary w dziewicze poczęcie Jezusa. Obecnie nazwą tą określani są chrześcijanie należący do protestanckiego Kościoła Nazarejczyka.

W tekście Nowego Testamentu nazwa „chrześcijanie” pojawia się trzykrotnie. Jej autorstwo zaś przypisuje się nawróconym poganom z Antiochii. Ponieważ jednak nazwa ta sugeruje uznanie Jezusa za Mesjasza, dlatego nigdy nie była używana przez Żydów. W Dziejach Apostolskich (Dz 24, 5) Tertullos napomykając o chrześcijanach nazywa ich „nazarejczykami”.

Z perspektywy żydowskiej nazwą „nazarejczycy” określani byli „chrześcijanie”^[1][2][3]. Termin ten jest nadal używany w nowoczesnym języku hebrajskim^[4].

Opis nazarejczyków z IV wieku podaje Epifaniusz z Salaminy:

Nazarejczycy nie różnią się w jakiś zasadniczy sposób od żydów, skoro praktykują zwyczaj i doktrynę przepisaną przez żydowską Torę, oprócz tego, że wierzą w Mesjasza. Wierzą oni w zmartwychwstanie umarłych i w to, że wszechświat został stworzony przez Boga. Głoszą, że Bóg jest jeden, i że Jezus, Chrystus, jest Jego synem. Są bardzo uczeni w języku hebrajskim. Czytają Torę... Dlatego różnią się od żydów i od chrześcijan; od tych pierwszych, ponieważ wierzą w Jehoszua, Mesjasza; od prawdziwych zaś chrześcijan, ponieważ w dalszym ciągu praktykują żydowskie rytuały, jak np. obrzezanie, szabat i inne. – Epifaniusz, Adversus haereses 29, 7, PG 41, 402.

Obecnie nazarejczykami nazywają się mandejczycy.

• judeochrześcijanie