Nettie Stevens – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nettie Stevens

Nettie Stevens, 1904
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1861 Cavendish, Vermont
Data i miejsce śmierci	4 maja 1912 Baltimore, Maryland
Zawód, zajęcie	biolog, genetyk
Multimedia w Wikimedia Commons

Nettie Maria Stevens (ur. 7 lipca 1861 w Cavendish, zm. 4 maja 1912 w Baltimore) − amerykańska biolożka i genetyczka.

Nettie Stevens urodziła się 7 lipca 1861 roku^[1] w Cavendish w Vermont. Jej rodzicami byli Ephraim Stevens i Julia Adams Stevens^[1]. Rodzina osiadła w Westford. Jej ojciec był stolarzem i zarabiał dość dobrze, by posłać dzieci do szkoły^[2].

Stevens była wybitną uczennicą, zazwyczaj osiągającą najlepsze wyniki w swoich grupach^[2]. Stevens ukończyła seminarium nauczycielskie w Massachusetts i przez 10 lat uczyła w szkole, by zarobić pieniądze potrzebne do odbycia studiów^[3]. W 1896 roku wyjechała do Kalifornii i wstąpiła na Stanford University, gdzie ukończyła biologię. Po studiach przyjęto ją do Bryn Mawr College (Pensylwania), gdzie za dobre wyniki w nauce otrzymała możliwość studiów za granicą. Stevens wyjechała do Europy i trafiła do laboratoriów Theodora Boveriego (w Würzburgu i w Neapolu), który zajmował się rolą chromosomów w dziedziczeniu. Podczas pobytu w jego laboratorium Stevens zainteresowała się tym tematem^[2].

W 1903 roku Stevens obroniła doktorat w Bryn Mawr College i przyjęła posadę asystenta w Carnegie Institute, gdzie podjęła się badań nad czynnikami determinującymi płeć, których wyniki opublikowano w raporcie Instytutu w roku 1905^[2] pod tytułem „Studies in Spermatogenesis with Especial Reference to the Accessory Chromosome”^[1]. Prowadząc prace na populacji mączników (Tenebrio molitor), zauważyła, że komórki samic zawierają 20 zwykłych chromosomów, natomiast samców — 19 zwykłych oraz jeden bardzo mały chromosom. Zaproponowała nazwanie tych chromosomów odpowiednio „X” i „Y”. Wykazała również, że jeden z dużych chromosomów w czasie podziału komórki paruje się z owym małym chromosomem, oraz udowodniła, że komórki samic zawierają dwa chromosomy „X”^[3]. W późniejszych latach prowadziła badania również na innych gatunkach^[2].

Zmarła na raka piersi^[2] 4 maja 1912 roku w Baltimore^[1], zanim zdołała objąć tworzoną dla niej profesurę w Bryn Mawr College^[2]. Została pochowana na cmentarzu w Cavendish^[1].