Niemiecka Pomoc Zimowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niemiecka Pomoc Zimowa (niem.: Winterhilfswerk), pełna nazwa: Pomoc Zimowa dla Ludu Niemieckiego (niem. Winterhilfswerk des Deutschen Volkes), skrót: WHW) – coroczna zbiórka darowizn w nazistowskich Niemczech^[1] dokonywana przez Narodowosocjalistyczną Opiekę Ludową (niem. Nationalsozialistische Volkswohlfahrt) w celu pomocy w finansowaniu pracy charytatywnej. Darowizny na rzecz Pomocy Zimowej, które były z nazwy dobrowolne, ale de facto obowiązkowe dla obywateli niemieckich, zastąpiły finansowane z podatków instytucje opieki społecznej i uwolniły pieniądze na dozbrojenie^[2]. Ponadto pełniły propagandową rolę podkreślenia solidarności „Volksgemeinschaft” (wspólnoty rasowej)^[3].

Pierwsza ogólnoniemiecka zbiórka na tak zwaną „pomoc zimową” odbyła się w 1933 roku^[4]. Inicjatorem powstania zbiórki był Adolf Hitler, który również otworzył jej pierwszą akcję. Przywódca Rzeszy wydał wówczas zarządzenie, że „nikt nie może być głodny, nikt nie może zamarznąć”^[5].

Od 1936 roku Winterhilfswerk, za sprawą ustawy uchwalonej 1 grudnia tegoż roku, stała się „Zimową pomocą dla narodu niemieckiego” i formalnie zostało powołane zarejestrowane stowarzyszenie, na czele którego stanął Minister Oświecenia Publicznego i Propagandy Rzeszy Joseph Goebbels^[6].

Jednym z elementów akcji było kwestowanie młodzieży z Hitlerjugend w miejscach publicznych oraz akcja Eintopfessen, która polegała na spożyciu pojedynczego dania zamiast obfitego obiadu i przeznaczaniu zaoszczędzonej w ten sposób kwoty pieniędzy na Pomoc Zimową^[7].

Podobna organizacja Auxilio de Invierno działała w Hiszpanii generała Franco^[8].