Odo Rigaldi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odo Rigaldi

Data urodzenia	pomiędzy 1200 a 1205
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1275 Gaillon
Miejsce pochówku	Katedra Najświętszej Marii Panny w Rouen
Arcybiskup Rouen
Okres sprawowania	1248–1275
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Sakra biskupia	19 kwietnia 1248
Multimedia w Wikimedia Commons

Odo Rigaldi inaczej: Eudes Rigaud (fr.) Odo Rigaldus (łac.) (ur. ok. 1200–1205, zm. 2 lipca 1275 w Gaillon) – franciszkanin, teolog scholastyczny, arcybiskup Rouen.

Pochodził prawdopodobnie z rodziny niezamożnej szlachty. Ród Rigaldich był dość znany w Paryżu w XII wieku i posiadał na własność Courquentain w okręgu Brie-Comte-Robert. Między 1231 a 1236 wstąpił do zakonu franciszkanów. Studiował filozofię na Uniwersytecie Paryskim teologię w szkole Aleksandra z Hales i Jana z La Rochelle. W studium zakonnym został bakałarzem u boku Aleksandra, a po jego śmierci w 1245 objął prowadzenie katedry jako magister regens. Był wówczas profesorem Bonawentury z Bagnoregio.

W marcu 1248 został mianowany arcybiskupem Rouen, a co za tym idzie prymasem Normandii. Do nominacji przyczynił się jego osobisty przyjaciel, król Francji Ludwik IX Święty. Został konsekrowany przez papieża Innocentego IV w Lyonie, a 19 kwietnia 1248 objął rządy nad archidiecezją.

W roku 1270 wziął udział wraz z królem Ludwikiem IX w VII wyprawie krzyżowej i towarzyszył mu przy śmierci. Po powrocie do Francji stał się orędownikiem jego kanonizacji. Z woli papieża Grzegorza X uczestniczył wraz ze świętym Bonawenturą w Soborze Lyońskim II w roku 1274. Pochowany został w kaplicy Matki Bożej w katedrze w Rouen.

Odo pozostawił po sobie komentarz do pierwszych trzech ksiąg Sentencji Piotra Lombarda. Odnaleziono również liczne questiones jego autorstwa. Ponadto zidentyfikowano około 90 kazań rękopiśmiennych. Odo, wraz z Aleksandrem z Hales jest również współautorem Wykładu Reguły św. Franciszka, znanego jako Expositio quatuor Magistrorum, a powstałego około roku 1241.

• P. Glorieux, Répertoire des Maitres en théologie de Paris au XIIIe siècle, t. II, Paris 1933, 31-33.
• V. Doucet, Prolegomena in librum III necnon in libros I et II “Summae fratris Alexandri”, Quaracchi 1948, CCXXVIII-CCXXXIV.
• J.B. Schneyer, Repertorium der Lateinischen Sermones des Mittelalters für die Zeit von 1150-1350, (Beiträge zur Geschichte der Philosophie und Theologie des Mittelalters, Band XLIII, Heft 4), Münster Westfalen 1972, 510-517.
• L. Sileo, Teoria della scienza teologica. Quaestio de scientia theologiae di Odo Rigaldi e altri testi inediti (1230-1250), Romae 1984.