Odwodnienie izotoniczne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odwodnienie izotoniczne – zaburzenie gospodarki wodnej, w którym dochodzi do niedoboru wody w organizmie, przebiegające z prawidłową molalnością płynów ustrojowych, czyli ich izotonią.

• utrata izotonicznych płynów przez
  • przewód pokarmowy
  • nerki
  • skórę wskutek oparzenia
• utrata krwi
• zatrzymanie płynów w trzeciej przestrzeni

Odwodnienie izotoniczne doprowadza do niedoboru krążących płynów ustrojowych (oligowolemia), a w przypadkach znacznego ich niedoboru może doprowadzić do rozwoju wstrząsu hipowolemicznego. W zależności od stopnia odwodnienia mogą pojawić się:

• obniżenie ciśnienia tętniczego i ośrodkowego ciśnienia żylnego
• tachykardia
• skąpomocz
• objawy niedokrwienia OUN
• suchość błon śluzowych i zmniejszenie elastyczności skóry

W przypadku wystąpienia powyższych objawów, jeśli towarzyszą im charakterystyczne dane w wywiadzie lekarskim, takie jak biegunka, wymioty, utrata krwi, rozpoznaje się obecność odwodnienia izotonicznego. Laboratoryjnym potwierdzeniem jest stwierdzenie podwyższenia stężenia kreatyniny przy zwykle prawidłowym jonogramie.

Leczenie polega na suplementacji utraconego płynu aż do momentu ustąpienia objawów, osiągnięcia prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego lub ośrodkowego ciśnienia żylnego (10–12 cm H₂O).

• zaburzenia gospodarki wodnej
  • odwodnienie hipertoniczne
  • odwodnienie hipotoniczne
  • przewodnienie izotoniczne
  • przewodnienie hipertoniczne
  • przewodnienie hipotoniczne

• Choroby wewnętrzne, pod red. A. Szczeklika, s. 2167, ISBN 83-7430-069-8.