Oka Gorodowikow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oka Gorodowikow
Ока́ Городовико́в
Ilustracja
W 1937 roku
generał pułkownik generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1 października 1879
Mokraja Elmuta

Data i miejsce śmierci

26 listopada 1960
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1903–1947

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Jednostki

9 Doński Pułk Kozacki,
4 Dywizja Kawalerii,
6 Dywizja Kawalerii,
2 Armia Konna,
Czerwoni Kozacy,
Środkowoazjatycki Okręg Wojskowy,
8 Armia

Stanowiska

inspektor, dowódca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
wojna domowa w Rosji;
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Stalingradu” Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia - baretka do 1961 roku)

Oka Iwanowicz Gorodowikow (ros. Ока́ Ива́нович Городовико́в; ur. 19 września?/1 października 1879 w Mokrej Elmucie w okręgu salskim w obwodzie rostowskim, zm. 26 lutego 1960 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy narodowości kałmuckiej, generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1958).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w biednej chłopskiej rodzinie kałmuckiej. Od dzieciństwa pracował, m.in. jako pastuch, robotnik rolny i pracownik kopalni. W 1903 został powołany do rosyjskiej armii, był m.in. dowódcą plutonu, 1907 zdemobilizowany, pracował na jarmarku, później został koniuchem i pomocnikiem kupca, pod koniec 1915 ponownie powołany do armii. Uczestniczył w I wojnie światowej, walczył w 43 Dońskim Pułku Kozackim, 1916 został ciężko ranny, od końca 1917 dowodził szwadronem oddziału czerwonej partyzantki. Brał udział w wojnie domowej w Rosji, w lutym 1918 wstąpił do Armii Czerwonej, a w 1919 do RKP(b), od lutego 1918 dowodził plutonem konnym, a od kwietnia 1918 szwadronem. W październiku-listopadzie 1918 pomocnik dowódcy 20 pułku kawalerii 1 Brygady Kawalerii, później pomocnik dowódcy brygady kawalerii, od grudnia 1918 do lutego 1919 dowódca brygady kawalerii na Froncie Carycyńskim, od lutego do czerwca 1919 dowódca 19 pułku kawalerii 4 Dywizji Kawalerii. Od czerwca 1919 do kwietnia 1920 dowódca 4 Dywizji Kawalerii, a od kwietnia do listopada 1920 6 Dywizji Kawalerii 1 Armii Konnej, w lipcu-sierpniu 1920 dowódca 2 Armii Konnej.

Uczestnik walk z białymi nad Donem, walk z armią Denikina, obrony Carycyna, walk na Froncie Zachodnim z Wojskiem Polskim, walk na Froncie Południowym z armią gen. Wrangla, walk z oddziałami Nestora Machno na Ukrainie i oddziałami powstańczymi na Kubaniu w 1921. Podczas walk był czterokrotnie ranny i raz kontuzjowany.

W 1927 ukończył kursy wyższej kadry dowódczej przy Akademii Wojskowej Armii Czerwonej im. Michaiła Frunzego, 1930 kursy przy Akademii Wojskowo-Politycznej im. Tołmaczewa, a 1932 Akademię Wojskową im. Frunzego. Od maja 1924 do września 1925 inspektor kawalerii Północno-Kaukaskiego Okręgu Wojskowego, potem dowódca 1 Korpusu Konnego Czerwonego Kozactwa, od czerwca 1932 do grudnia 1934 pomocnik, następnie zastępca dowódcy wojsk Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. Od 20 listopada 1935 komkor, 8 lutego 1939 awansowany na komandarma 2 rangi, 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała-pułkownika.

W lipcu 1941 był przedstawicielem Stawki Najwyższego Naczelnego Dowództwa na Froncie Północno-Zachodnim, potem był p.o. dowódcy 8 Armii, dowodził grupą kawaleryjską 3 dywizji na Froncie Zachodnim. Uczestniczył w bitwie pod Stalingradem, w latach 1943–1947 był zastępcą dowódcy kawalerii Armii Czerwonej/Armii Radzieckiej, następnie zakończył służbę wojskową. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 1. kadencji. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Jego imieniem nazwano ulice w Lipiecku, Wołgogradzie, Rostowie nad Donem, Doniecku, Charkowie i Mariupolu.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]